Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0833

2) W. się piętami = uciec, drapnąć.

Wysieknąć się, p. Wysiekać się.

Wysiepać, wysiepnąć, wyszarpnąć, wytargnąć, wydrzeć (W. strzałę z rany, dąb z ziemi).

Wysiepnąć, p. Wysiepać.

Wysierbnąć, pochłonąć (zmiłuj się nade mną, Boże, bo mię wysierbnął człowiek)

Wysiewać, p. Wysiać.

Wysięgnąć, wysiągnąć, 1) sięgnąwszy wysunąć; 2) wystarczyć.

Wysiękać, p. Wysiąknąć.

Wysięknąć, p. Wysiąknąć.

Wysiękować, p. Wysiąknąć.

Wysił, wysilenie, wysilenie się, wytężenie.

Wyskać, piszczeć, krzyczeć.

Wyskakować, wyskakiwać.

Wyskarbić, wyjednać co jak skarb drogi, zaskarbić (W. cnotami niebo).

Wyskipić, wysypać, wylać.

Wyskipieć, p. Wykipieć.

Wysklać, wyskolić, wyskomleć, wyprosić, wyskwierczeć.

Wyskoczny, 1) wyskakujący, skoczny, zwinny, szybki; 2) z wyskoczenia pochodzący, który wyskoczył (wyskoczna z drzewa latorośl).

Wyskok, 1) wyskoczenie, wyskakiwanie, skok nazewnątrz; 2) wytrysk (W. wody, zdroju, wina z pod prasy); 3) wybuch, wybryk (W. dowcipu, namiętności).

Wyskolić, p. Wysklać.

Wyskubać się, niedok. wyskubywać się, wyguzdrać się, wystroić się (nim się wyskubała, wymuskała...; nim się stary namyśli, odważy, wyskubie...).

Wysławca, wysławiacz.

Wysławić, niedok. wysławiać, wysławować, 1) ogłosić ze sławą (Bóg Chrystusa wysławił ubłagalnikiem; wysławia, iż już śmierć przed Nim mocy niema); 2) wysławować słowa = wygłaszać.