Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0837

wiać, wystawować, 1) dać na zakład; 2) W. zwierza = ruszyć, wyruszyć z kniei; 3) miasto już z granic krainy wystawione = wysunięte, za granicą leżące; 4) W. kogo na nierząd = wydać, popchnąć do nierządu; 5) W. co przed oczy = unaocznić, uzmysłowić (łamanie chleba wystawia, co się z ciałem Pańskiem dziać miało); 6) oddać, wyrazić (W. co w hafcie); 7) zamierzyłem polskiego nowego Ezopa W. (= wydać, oddać po polsku, wyłożyć językiem polskim); 8) uprzytomnić (miłość tobie we śnie mnie wystawuje); 9) popisać się, wysadzić się, szczycić się, chełpić się; 10) unieśmiertelnić chełpliwie, wynieść, wsławić (giganty chcieli swe imię W.); 11) zaszczycić, zalecić, wywyższyć, odznaczyć (cnotę szczodrobliwością W.); W. się, 1) wysadzić się, wystąpić na wierzch, wyjść (oko mu się wystawiło); 2) wysadzić się, popisać się, wyjechać z czem na popis, chełpić się, chwalić się czem (nie wystawiaj się mędrostkami twemi; W. się w swoim rzemiośle).

Wystawka, zdrobn. od Wystawa.

Wystawniczek, człowiek lubiący się pokazać, afektowany, elegant.

Wystawny, 1) wystawiony, wybudowany (dom W.), 2) wyniosły, wysoki, wydatny (piramidy pod niebo wystawne).

Wystąpić, niedok. występować, 1) popełnić występek, przewinić, wykroczyć, zgrzeszyć (W. w czem, przeciw czemu); 2) W w skutek = przyjść do skutku, uskutecznić się; 3) chodzeniem rozszerzyć; wydeptać, wychodzić co, wykrzywić co (W. obuwie); 4) W. suknię = wypuścić, rozszerzyć;