Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0895

obecnych, ale i potomne pokolenia; od wschodu nas dobro chrześcijańskie zaszło); 8) zachodzić kogo = obchodzić, interesować kogo, nie być mu obojętnym; 9) zachodzić, wchodzić w grę, iść o co (zachodzi tu sława, życie); 10) zaszły kogo wody = zalały, przecięły mu drogę, zaskoczyły go); 11) trudno temu co rzec, gdzie ręka a pieczęć królewska zaszła = gdzie nastąpiło przyłożenie pieczęci i podpisanie przez króla); Z. się, 1) Z. się od śmiechu = zanieść się od śmiechu; 2) zachodzić się = krzątać się, uwijać się, zajmować się (o wieczerzy żonka się zachodzi).

Zajurzyć, zapalić jurnością, rozjurzyć; Z. się, zapalić się jurnością, rozjurzyć się.

Zajusza, zajuszenie, rozbestwienie, rozłakomienie na krew.

Zajuszać i Z. się, p. Zajuszyć.

Zajuszyć, niedok. zajuszać, rozbestwić; skosztowaną krwią zajątrzyć (skusiwszy krwi, pragnie jej zajuszona paszcza zwierza; Z. psa, ptaka = wprawić do krwi zwierząt; Z. się, 1) zaprawić się na krew; 2) rozwścieczyć się, rozbestwić się, rozeżreć się (gdy się w bitwie zajuszy, sam się już pohamować nie może; wobec jej oporu jeszcze się więcej zajusza.

Zajutrek, p. Zajutrz (czekali zajutrka).

Zajutro, p. Zajutrz.

Zajutrz, zajutrze, zajutrzek, zajutrek, zajutro, dzień nazajutrz (uciekł Z.).

Zajutrze, p. Zajutrz.

Zajutrzejszy, zajutrzny, jutrzejszy, nazajutrz przypadający (dzień Z).

Zajutrzek, p. Zajutrz (bierzcie, aby nic nie zostało do zajutrzka).

Zajutrzny, p. Zajutrzejszy.

Zajutrzyć, odłożyć na jutro.