Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0908

dzić na kogo załogę; zasadzić się gdzie na załodze); 7) zasadzka, sidła, zdrada, spisek; 8) skład, magazyn; 9) nakład, wydatek, koszt; 10) zapomoga, zaliczka.

Załom, załomek, 1) załamanie się (Z. lodu); 2) wybieg (dokądże krętemi załomami wybaczasz?).

Załomić, p. Załamać.

Załomisko, urwisko załamane.

Załomisty, pełen załamów.

Załomny, grożący załamaniem się (lód Z.).

Załowić, niedok. załawiać, 1) Z. na kogo, na co = dybać, czyhać, czatować, stawić sidła; 2) załawiać na co = zadzierać, szukać czego, przeć ku czemu, zakrawać na co (załawia na zwadę; awanturnicy na niepokój załawiali).

Założenie, 1) fundament; 2) zasadzka.

Założka, p. Załoga.

Założnica, nałożnica.

Założnictwo, nałożnictwo.

Założniczy, nałożniczy.

Założnik, cudzołózca.

Założyć, niedok. zakładać, 1) zakładać sobie = zamierzać, obiecywać sobie, rachować na co (jeńców bada, gdzie nieprzyjaciel zmierza i zakłada = obiera cel; ojciec synowi stan założył = obrał, obmyślił; na prywatę wszystkę radę założyli; ten zamiar spraw swoich założył); 2) Z. co czem = zapełnić, zapchać kładąc (Z. podołek kwiatami); 3) zasłonić, zakryć (Z. pierś puklerzem); 4) Z. co, Z. się czem = wymówić się, zastawić się, usprawiedliwić się (sam słabe założywszy zdrowie, wyprawił brata; założył się chorobą); 5) zakładać psami na zająca = wypuszczać psa na zająca, aby mu zaskoczył drogę; 6) Z. karę na kogo = nałożyć, wyznaczyć, wymierzyć; 7)