Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0915

Zamor, zamorzenie, głód morzący.

Zamorca, morderca, zabójca.

Zamorczyk, p. Zamorszczyk.

Zamorszczyk, zamorczyk, przybysz zza morza, mieszkaniec zamorski.

Zamorszczyzna, wiatr zza morza wiejący.

Zamorzyć, zabić, zamordować.

Zamotać, niedok. zamotywać, zamotawać czyj rozum = obłąkać, pomieszać.

Zamotawać, p. Zamotać. Zamotorzały, p. Zamatorzały.

Zamotrzały, p. Zamatorzały.

Zamotywać, p. Zamotać.

Zamowa, zamówka, 1) sprzeczka, przemówienie się; 2) zamówienie się, wymówka; 3) zamówienie, obstalunek; 4) rozprawa, dysputa; 5) przymierze, układ.

Zamożenie, 1) zapomoga, wsparcie; 2) zamożność.

Zamożysty, 1) możny, potężny; 2) zamożny, bogaty.

Zamożyście, zamożnie, bogato.

Zamódz, niedok. zamagać, 1) wesprzeć, zapomódz, wspomódz (Z. kogo w bogate upominki); 2) ratować (brat brata nie zamagał); Z. się, wzmódz się (Z. się w pieniądze, w siły; zamógł się głód w mieście; zamagał się zły zwyczaj.

Zamówić, niedok. zamawiać, 1) Z. kogo = mówiąc zagłuszyć, zakrzyczeć, przegadać (Z. kogo w sądzie); 2) Z. co = mówiąc zatrzeć, zagadać (pańskie błędy każdy zamawia); 3) Z. komu = przeszkodzić mu w mówieniu, nie dać przyjść do słowa, zabiegać jego mowie; 4) przemówić za kim, wstawić się za nim; 5) zamówić się, mówiąc udać (Z. inną przyczynę); Z. się, 1) Z. się z kim = przemówić się, posprzeczać się; 2) zapędzić się w