Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0929

Zaprzedawać, p. Zaprzedać.

Zaprzednik, przodownik, przewodnik (Z. żniwiarzy).

Zaprzęga, p. Zaprząga.

Zaprzęgły, zaprzężony.

Zaprzęża, p. Zaprząga.

Zapsować i Z. się, p. Zapsuć.

Zapsowywać i Z. się, p. Zapsuć.

Zapsuć, zapsować, niedok. zapsowywać, zacząć psuć, nadpsuć, zakazić, zarazić zepsuciem (zapsowany melancholją); Z. się, zacząć się psuć, nadpsuć się (choroba z zapsowania pokarmów; Z. suknię tłustością = uszkodzić przez splamienie).

Zapun, żupan.

Zapust, gaj zapuszczony, las nie rąbany, dziewiczy.

Zapustek, rzecz zapuszczona, zostawiona samej sobie; drzewko młodociane zostawione w lesie na odrost; zarośl, gęstwina.

Zapuszczać, p. Zapuścić.

Zapuszyć co czem = natchnąć, zaprawić (Z. sprawę miłością).

Zapuścić, niedok. zapuszczać, 1) założyć jako fundament (w pajęczynie jedne nici zapuszczone miasto gruntu, drugie w krążki plecione); 2) Z. co czem = zakryć, zasłonić, zapełnić (Z. błonia drzewiną, twarz kwefem, lice rumieńcem); 2) zapustować, zakończać zapusty, aby zacząć pościć; 3) Z. na płód = być niepłodną, nie donosić płodu (które z przyrodzenia na płód zapuszczały, były wzgardzone); Z. się na co = zabrać się na dobre, zaprządz się (zapuścił się do tej pracy).

Zapyrzyć się, p. Zaperzyć się.

Zapysznieć, wzbić się w pychę.

Zarachować się, pomylić się w rachunku, przerachować się.