Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0953

Zawichrzyć rozum, głowę = zawrócić, zamącić.

Zawicie, zawój; welon, kwef, zasłona (Z. na głowę; Z. mniszek).

Zawicie, przys. od zawity (ma się stawić przed sądem Z.).

Zawić, zawinąć i Z. się, niedok. zawijać, 1) Z. co = uwić (Z. gniazdo); 2) zawijać = obracać, wywijać (Z. wrzecionem); 3) Z. taniec = wywinąć, wykręcić; Z. się gdzie, między czem = zaplątać się, zdarzyć się, trafić się (między dobrymi źli się zawijają).

Zawidliwy, p. Zawiśny.

Zawidnik, p. Zawiśnik.

Zawidować, zawidywać, zazdrościć.

Zawidywać, p. Zawidować.

Zawidzieć, nienawidzieć.

Zawidzny, zawistny.

Zawieczerzyć się, zapóźnić się do wieczora.

Zawieczniony, zawiekowały, zadawniony (miłość zawieczniona).

Zawiedać, p. Zawiadać.

Zawiedzieniec, p. Zawódca.

Zawiekowały, p. Zawieczniony (zawiekowałe siedlisko).

Zawierać i Z. się, p. Zawrzeć.

Zawierca, szlachcic drugiego rzędu w dawnej Małej Polsce, scartabellus.

Zawierka, p. Zawartka.

Zawiernie, zaiste.

Zawierszony, wygórowany, wybujały, wzniosły, przesadny (zawierszona polszczyzna poetów).

Zawierszyć, zawierzchszyć, niedok. zawierszać, wierzchem zakryć, zakończyć wierzchem, zasklepić (kościół wieżami zawierszony; dach Z. na murach); Z. się, zakończyć się, uwieńczyć się (zaloty zawierszają się dobrym skutkiem).

Zawieruszyć, zawieruchą zapełnić, zaburzyć, zawichrzyć (Z. kraj).