Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0954

Zawierzchny, zewnętrzny, zwierzchny.

Zawierzchszyć, p. Zawierszyć.

Zawierzucha, zawroch, zawierucha.

Zawiesa, p. Zawias.

Zawiesić, niedok. zawieszać, 1) Z. co czem = zasłonić czem wiszącem (Z. okno płótnem); 2) zwiesić, spuścić (Z. głowę); 3) zasadzić, oprzeć (Z. na kim, na czem nadzieję; na słowie swem i na wierze go zawiesił = kazał mu zaufać słowu swemu, wierze); 4) zatrzymać, wstrzymać (zawiesił na sobie napadających; Z. myśl, aby się dorozumiewano; niektóre brzmienia francuskie zawieszają się w nosie = przetrzymują się; Z. na czem umysł = zatrzymać uwagę, zastanowić się; Z. kogo od przyjmowania sakramentów; 5) Z. sprawę = wprowadzić do sądu, oddać do sądu; Z. się, 1) stanąć murem, wesprzeć się, spiętrzyć się (woda się rozstąpiła i po obu stronach zawiesiła się); 2) zawisnąć, zasadzić się, polegać (w przykazaniu miłości Boga i bliźniego zawiesił się wszystek zakon).

Zawiesidło, nić lub pręt, na którym utrzymuje się ciało zawieszone u punktu stałego (np. wahadło).

Zawiesisty, 1) zwieszający się, zwisły (skała zawiesista; nos Z.); 2) pies Z. = mający duże uszy obwisłe, kłapouchy; wół Z. = z wiszącem podgardłem; 3) do zawieszania służący (lichtarz Z.); 4) p. Zawiasowy (liczba zawiesista = kardynalna; raz, dwa, trzy są liczby zawiesiste; cnoty zawiesiste).

Zawieszczać, p. Zawieścić.

Zawieszenie, 1) wotum, ofiara zawieszona w kościele; 2) ozdoba, którą się zawiesza; 3) Z. ślubne = podarek ślub-