Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0969

rachunku; słowo jest zdawcą rozumu = tłómaczem).

Zdawniały, przestarzały, staroświecki (krój Z.).

Zdawnić, 1) zadawnić, zakorzenić; 2) przedawnić, pozbawić ważności z powodu dawności.

Zdążyć, zdężyć, wystarczyć (Z. na wydatki).

Zdbło, zbło, zdebło, źdźbło.

Zdeb’ p. Zbik.

Zdebka, zdepka, izdebka.

Zdebło, p. Zdbło.

Zdech, 1) zdechnięcie (komu do śmiechu, drugiemu do zdechu); 2) do zdechu, na Z. = do upadłego, na zabój (za światem ugania się do zdechu; mści się do zdechu; śmiać się do zdechu (= do rozpuku; kradnie na Z.).

Zdechlina, zdechlizna, 1) padlina; 2) trup, cherlak, chuchrak (choć to Z, pyta go, czy nie chce strzelać?).

Zdechlizna, p. Zdechlina.

Zdechnąć na co = umierać, przepadać za czem (zdechł na pieniądze, na łakocie, na nowiny).

Zdejmać, p. Zdjąć.

Zdejmować, p. Zdjąć.

Zdemoljować, zburzyć (Z. dom).

Zdepka, izdebka.

Zdeszyć, p. Zdyszeć.

Zdężyć, 1) p. Zdążyć; 2) zdążyć, nadążyć.

Zdjąć, niedok. zdejmować, zdejmać, zymać, sejmować kogo ze świata (o Bogu) = zebrać, zabrać; Z. się, 1) przybrać, wezbrać, podnieść się (rzeka zdejmuje się); 2) Z. się za kogo, za co o kogo, o co = ująć się, upomnieć się.

Zdłabić, zdławić, udusić.

Zdoba, ozdoba.

Zdobić sobie kogo, co = upodobać sobie.

Zdobny, nadobny, piękny (cnoty zdobne).

Zdobradziwów, samo prze się (łańcuchy Z. opadły).

Zdobrzeć, udobruchać się.

Zdobyciel, zdobywca.