Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0972

który się zdrzymał (ledwo był Z., aż śni mu się...).

Zdubiechany, zmieszany, roztargniony, nieprzytomny (myślą zdubiechana).

Zdudkować, zbaranieć, zgłupieć ze strachu.

Zdumiejący, p. Zdumliwy.

Zdumliwy, zdumiejący, zdumiały.

Zduńczyk, 1) chłopiec od zduna; czeladnik zduński; 2) syn zduna.

Zdużać, 1) zdołać, być w stanie, dać radę komu czemu, sprostać; 2) Z. kogo = zwyciężyć, zwalczyć, przemódz.

Zdworaczeć, zdworzeć, stać się dworakiem, przejąć się dworactwem.

Zdworzeć, p. Zdworaczeć.

Zdybacz, ten, co zdybuje.

Zdybać, zdybnąć, niedok. zdybywać, spotkać kogo, zejść się z kim; Z. się, spotkać się, zejść się.

Zdybnąć i Z. się, p. Zdybać.

Zdybywać i Z. się, p. Zdybać.

Zdychać, p. Zdechnąć.

Zdychawiczeć, zdychwicznieć, stać się dychawicznym.

Zdychawicznieć, p. Zdychawiczeć.

Zdyszeć, zdeszyć, wyzionąć ducha, umrzeć.

Zdziać komu = nadać mu imię.

Zdziałać kogo = wycieńczyć, zmordować, wyniszczyć, zmódz.

Zdziarstwo, piasek gruby, żwir.

Zdzieblisty, zdzieblnisty, zawierający w sobie zdziebła.

Zdzieblny, tyczący się zdziebła.

Zdziebłko, p. Źbło.

Zdziobło, p. Źbło.

Zdzier, zdzierstwo, zdzieranie.

Zdzierać się, 1) Z. się z czego = wymawiać się, wyłamywać się; 2) wzdragać się, wzbraniać się (Z. się od przyjęcia dostojeństwa); 3) wykręcać się (Z. się od zapłacenia myta).