Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0975

łoć na tem zejdzie = mała szkoda, strata); 5) wygasnąć, ustać, skończyć się (ród na nim zszedł); 6) umknąć się, ujść, usunąć się (Z. deszczowi pod dach czyj); 7) zajść (Z. materją, krwią); 8) Z. na kogo = zrobić zasadzkę na niego; 9) zniszczyć, zużyć (Z. szaty, trzewiki; Z. lata na czem = strawić, spędzić); Z. się, 1) Z. się cieleśnie = odbyć sprawę cielesną z kobietą; 2) Z. się na co, do czego = zdać się, przydać się na co; 3) zejdzie się komu = przystoi mu, ujdzie, stosowne jest dla niego (gonitwy tylko młodym się zejdą); 4) zejdzie co komu = wolno mu (panom wszystko zejdzie).

Zekrwawić, zlać krwią, zbroczyć.

Zelgać, p. Zelgnąć.

Zelgnąć, zglnąć, niedok. zelgać, zlepić się.

Zelować, gorliwie obstawać (Z. o chwałę krzyża).

Zelozja, 1) zazdrość w miłości; 2) p. Zelus.

Zelśnąć, oślepnąć.

Zelus, zelozja, żarliwość, gorliwość (Z. o krzywdę Bożą).

Zelża, zelżenie, obelga.

Zelżyć, niedok. zelżywać, 1) zrobić lżejszym, ulżyć, złagodzić (Z. podatków); 2) Z. kobietę = zgwałcić.

Zelżywy, hańbiący, haniebny, sromotny, obelżywy (zdjęli Chrystusa z drzewa zelżywego; słowa zelżywe).

Zełgać: strzelba zełgała = pstrzyknęła, spaliła na panewce.

Zełknąć, połknąć.

Zemdliwać, zemgliwać, 1) zwątlać; 2) pobudzać do wymiotów.

Zemdliwość, mdłość, osłabienie, niemoc.

Zemdły, zemdlały, osłabły.

Zemgliwać, p. Zemdliwać.

Zemgnąć, zmrużyć, stulić (Z. oczy).

Zemknąć, zemsknąć, smyknąć, niedok. zmykać, smykać, 1) Z. kogo do-