Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0992

puścić; 2) Z. kogo = chybić, nie trafić go.

Zminka, wzmianka.

Zmiot, to, co zrzucono; rzygowiny.

Zmirk, p. Zmirzk.

Zmirzyć się z kim = sprzymierzyć się.

Zmnożyć, pomnożyć.

Zmocnić się komu = wziąć nad nim górę, stać mu się groźnym.

Zmoga, możność (pracuje wedle zmogi = według sił).

Zmogły, zmordowany, wysilony.

Zmoić się, stać się moim.

Zmołwić, zmówić.

Zmora, mrowie, ciarki, mory (wspomniawszy na to, idzie przez mnie Z.).

Zmordować, zabić, zamordować.

Zmorzyć, niedok. zmarzać, wycieńczyć, wyniszczyć, zdusić (chłód kwiat zmorzył; konie nam w drodze zmorzyły się).

Zmowa, 1) umowa, zgoda (Z. z robotnikami); 2) panna już w zmowie = już po słowie, po deklaracji małżeńskiej.

Zmódz, 1) módz, być w stanie, zdołać; 2) Z. komu, kogo, co = dać radę, przemódz go, zwyciężyć, sprostać; 3) wzmocnić; Z. się, wzmódz się, wzmocnić się.

Zmówca, pośrednik, negocjant, rzecznik (Mojżesz, Z. między Bogiem a Izraelitami).

Zmówić, niedok. zmawiać, 1) zamówić, zgodzić, nająć (Z. robotników); 2) Z. pannę, kobietę = skłonić ją do dania sobie słowa (że zostanie żoną zmawiającego ją); 3) wymówić, wyrzec; Z. się, rozmówić się, porozumieć się (umiał się Z. różnemi językami).

Zmównie, w porozumieniu, za wspólną zgodą (rada Z. z hetmanami postanowi).

Zmówny, 1) umówiony (siadła pod zmównym drzewem); 2) będący z