Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0995

czuć się (jak się znajdujesz?).

Znajdziony, znaleziony.

Znajmić, oznajmiać.

Znajmować, 1) przekupić kogo; 2) oznajmiać.

Znajom, znajomy.

Znajomca, znajomek, biegły, znawca.

Znajomek, p. Znajomca.

Znajomiec, znajomek, znaniec, znajomy czyj.

Znajomka, znajoma czyja.

Znajomy, znany (Z. z czego).

Znajść, p. Znaleźć.

Znak, 1) tylko dla znaku = tylko na pozór, dla oka; 2) Z. w książce = paragraf; 3) do znaku = do cna, do szczętu, ze wszystkiem.

Znakomicie, uroczyście, formalnie, publicznie (pozwał go do sądu Z.).

Znakomitnik, ten, co znaczy, pieczętuje.

Znakomity komu = znajomy czyj.

Znakować, 1) znakami oznaczać, cechować, piętnować (przypłodek należy Z.); 2) wyrażać znakiem (Z. mowę; malarz cynobrem znakuje krew); Z. się, 1) orjentować się ze znaków (po bocianach ludzie się znakują, jaki będzie urodzaj); 2) Z. się jakim herbem = pieczętować się jakim herbem, używać herbu.

Znakowy, symboliczny, figuryczny.

Znalezicielka, znalazczyni.

Znaleźca, znalazca.

Znaleźć, znaiść, znajść, orzec (Z. zdanie, wyrok).

Znaleźny, możliwy do znalezienia.

Znalny, którego można poznać.

Znałogować, zepsuć, znarowić nałogami.

Znamić, odznaczyć, zrobić znakomitym.

Znamienić i Z. się, p. Znamionować.

Znamienity, osławiony, wierutny (łotr Z.).

Znamienować i Z. się, p. Znamionować.

Znamię, znamiono, znak