Osacznik, należący do naganki na zwierza, do obławy, szczwacz.
Osad, ciało, które wydziela ś. z roztworu a. przy reakcji chemicznej i osiada na dnie naczynia, fusy, zgręzy, ustoiny, muł, lagier, kamień, tworzący ś. w naczyniach z osadu; osada, rękojeść; w gieol., pokład na dnie wód, utworzony z cząstek ziemnych i organicznych.
Osada, oprawa (o. drogiego kamienia); rączka, rękojeść, trzonek: o. noża, siekiery, kosy i t. p.; łoże broni palnej; koniec liścia, którym ś. on trzyma ogonka; miejsce, gdzie ś. nowi mieszkańcy sadowią, kolonja, zagroda; grunt, na którym kogo osadzono, siedziba; zbiorowisko ludzkie pośrednie między miasteczkiem a wsią (o. fabryczna); o-y rolne = zakład poprawczy dla przestępców małoletnich; ludność osady; załoga, garnizon (o. miasta, fortecy); ludzie, pracujący na jednym statku (o. okrętu, łodzi); w bud., sam słup kolumny, bez podstawy i kapitelu.
Osadawiać, dok. Osadowić; usadowiać, osiedlać; o. ś., osiedlać ś., osiadywać, zamieszkiwać.
Osadka, zdr. od Osada; zgrubienie u noża, dłóta, widelca i t. p. w miejscu stykania ś. z trzonkiem; w bot., łodyga kwiatostanu.
Osadnictwo, tworzenie osad, kolonizacja.
Osadniczka, żona osadnika, kolonisty.
Osadniczy, tyczący ś. osadnika a. osadnictwa; handel o. = handel metropolji z osadami; prawo o-e = tyczące ś. miast i miejsc osadowych.
Osadnik, ten, którym ziemię pustą osadzają, kolonista; czynszownik wieczysty; rzemieślnik, osadzający strzelby; miejsce przymocowania wszystkich części kwiatu w roślinie, dno kwiatowe; basen, gdzie klaruje ś. woda, zanim przejdzie do filtrów.
Osadnik, motyl z rodz. oczennic (f.).
Osadny, zdatny na osadę; zaludniony, zamieszkały.
Osadowić — p. Osadawiać.
Osadowy, dotyczący osadu; sól o-a = otrzymywana przez parowanie wody słonej w postaci osadzających ś. gruzełków; skała, formacja o-a = powstała z osadzania ś. ciał stałych na dnie wody.
Osadzać, dok Osadzić; osiedlać, zaludniać, umieszczać, usadawiać, lokować; o. kogo na gruntach; o. w więzieniu = wpakować, zamknąć; otaczać, okrążać; zaopatrywać w co, wzmacniać, fortyfikować, obwarowywać; dawać osadę, oprawiać, nasadzać, nakładać; wprawiać, wsadzać, wbijać; o. konia = wstrzymywać w pędzie, zatrzymywać na miejscu; o. ś., otaczać ś., okalać ś., obstawiać ś.; sadowić ś., osiadać, osiedlać ś.; zaludniać ś. przez osiadanie a. osadzanie; wstrzymywać ś. w pędzie, zatrzymywać ś. nagle.
Osamiały, osamotniony, opuszczony, osierociały.
Osamotnić, uczynić samotnym, opuścić, osierocić.
Osamotnieć, zostać samotnym, zostać osamotnionym.
Osamotnienie, uczynienie kogo samotnym; odosobnienie, sieroctwo, samotność; pustkowie, pustka.
Osączać, dok. Osączyć; sprawiać, aby co osiąkło, żeby wszelka wilgoć ściekła; w medyc., dawać odpływ wydzielinom z ran a. jam głębokich za pomocą sączków cz. drenów.
Osądzać, dok. Osądzić; wydawać wyrok sądowy, wymierzać sprawiedliwość; wydawać sąd, opinję, wygłaszać zdanie (osądź sam, że i t. d. = zastanów ś. i przyznaj,
