Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/143

trzy lata; czegoś = niewiadomo dla czego: czegoś nie przychodzi.

 Coś niecoś, trochę, cokolwiek, nieco, to i owo.

 Cotylko, tylko co, dopiero co, przed chwilą, właśnie.

 Córa — p. Córka; wesoła C. = nierządnica: przen. C. czasu, wynik jakich zasad w pewnym czasie głoszonych, objaw.

 Córczyn, przym. od Córka, należący do córki.

 Córeczka, zdr. od Córka.

 Córka, córa (zdr. córeczka, córunia, córuchna, córuś), dziecko płci żeńskiej w stosunku do ojca i matki; C. chrzestna, względem rodziców chrzestnych, jako trzymana przez nich do chrztu; zacna obywatelka kraju.

 Córuchna, córunia, córusia, zdr. od Córka.

 Cóż, od Co; czegóż? jakże? a więc? a zatem? (cóż? podoba ci sie to?); C. = co po tem, na co ś. zda, (poczciwy, cóż? kiedy nie mądry); cóż = któż (cóż to jest?) — p. Co.

 Cucha — p. Cuha i Czucha.

 Cuchnący, śmierdzący, smrodliwy, wydający woń nieprzyjemną.

 Cuchnąć, wydawać woń smrodliwą, wydawać odór: czuć coś brzydko, tracić nieprzyjemnie, nie pachnąć; śmierdzieć; być wstrętnym dla kogo; zdradzać co, tracić, zatracać czem.

 Cucić, przyprowadzać z omdlenia do przytomności, rzeźwić, ocucać; budzić, obudzać, wzbudzać, wzniecać; C. ś., budzić się, przychodzić do siebie; otrząsać się z odrętwienia, z apatji.

 Cud, cudo, lm. cuda, cudy, zjawisko zmysłowe nadnaturalne, nie podpadające pod rozbiór nauki, dokonane za sprawą Boga i zgodne z wyższą myślą Bożą; rzecz niezwykła, niepojęta, dziw; rzecz piękna, nadzwyczajna, niezwykłej piękności: zdarzenie nadzwyczajne, osobliwość: C-em = nadzwyczajnym, osobliwym, niepojętym sposobem; C-a wyrabiać albo wyprawiać, robić rzeczy nadzwyczajne, zdumiewające: dokazywać C-u = mieć na kogo nadzwyczajny wpływ, przeistaczać go: C-y świata = siedm wielkich i słynnych budowli i pomników architektonicznych w starożytności.

 Cudacki, cudaczny, dziwaczny, pocieszny, śmieszny, fantastyczny; po cudacku = dziwacznie, śmiesznie.

 Cudactwo, dziwactwo, dziwaczne postępowanie, śmieszność; osoba śmiesznie, cudacznie ubrana, dziwoląg; C-a, niestworzone rzeczy.

 Cudaczeć, stawać się cudakiem, dziwakiem, dziwaczeć.

 Cudaczny — p. Cudacki.

 Cudaczyć a. cudaczyć ś., dziwaczyć, cudactwa popełniać; śmiesznie postępować, wydziwiać, gadać lub robić głupstwa, być dziwacznym; grymasić, kaprysić; plątać, psuć.

 Cudak, dziwak, ubierający się dziwacznie, śmiesznie: rzecz dziwaczna; kuglarz, kapryśny, dziwaczący: żyjący inaczej jak inni; oryginał, ekscentryczny.

 Cudnie, doskonale, wybornie, znakomicie, pysznie, prześlicznie nadzwyczajnie.

 Cudny, cudowny, dokonany, zjawiający się za sprawą samego Boga; wspaniały, nadzwyczajny, niezwykły; godzien podziwu, zadziwiający, przepiękny, przedziwny, prześliczny, zachwycający; doskonały, wyborny, przepyszny.

 Cudo, rzecz piękna, prześliczna, o nadzwyczajnych przymiotach; dziwoląg, dziwo, rzecz dziwaczna; straszydło, potwora.

 Cudotwór, twór cudowny, cudny, cudne zjawisko; potwór.

 Cudotwórca, czyniący cudy, czyniący rzeczy nadnaturalne.