trzy lata; czegoś = niewiadomo dla czego: czegoś nie przychodzi.
Coś niecoś, trochę, cokolwiek, nieco, to i owo.
Cotylko, tylko co, dopiero co, przed chwilą, właśnie.
Córa — p. Córka; wesoła C. = nierządnica: przen. C. czasu, wynik jakich zasad w pewnym czasie głoszonych, objaw.
Córczyn, przym. od Córka, należący do córki.
Córeczka, zdr. od Córka.
Córka, córa (zdr. córeczka, córunia, córuchna, córuś), dziecko płci żeńskiej w stosunku do ojca i matki; C. chrzestna, względem rodziców chrzestnych, jako trzymana przez nich do chrztu; zacna obywatelka kraju.
Córuchna, córunia, córusia, zdr. od Córka.
Cóż, od Co; czegóż? jakże? a więc? a zatem? (cóż? podoba ci sie to?); C. = co po tem, na co ś. zda, (poczciwy, cóż? kiedy nie mądry); cóż = któż (cóż to jest?) — p. Co.
Cucha — p. Cuha i Czucha.
Cuchnący, śmierdzący, smrodliwy, wydający woń nieprzyjemną.
Cuchnąć, wydawać woń smrodliwą, wydawać odór: czuć coś brzydko, tracić nieprzyjemnie, nie pachnąć; śmierdzieć; być wstrętnym dla kogo; zdradzać co, tracić, zatracać czem.
Cucić, przyprowadzać z omdlenia do przytomności, rzeźwić, ocucać; budzić, obudzać, wzbudzać, wzniecać; C. ś., budzić się, przychodzić do siebie; otrząsać się z odrętwienia, z apatji.
Cud, cudo, lm. cuda, cudy, zjawisko zmysłowe nadnaturalne, nie podpadające pod rozbiór nauki, dokonane za sprawą Boga i zgodne z wyższą myślą Bożą; rzecz niezwykła, niepojęta, dziw; rzecz piękna, nadzwyczajna, niezwykłej piękności: zdarzenie nadzwyczajne, osobliwość: C-em = nadzwyczajnym, osobliwym, niepojętym sposobem; C-a wyrabiać albo wyprawiać, robić rzeczy nadzwyczajne, zdumiewające: dokazywać C-u = mieć na kogo nadzwyczajny wpływ, przeistaczać go: C-y świata = siedm wielkich i słynnych budowli i pomników architektonicznych w starożytności.
Cudacki, cudaczny, dziwaczny, pocieszny, śmieszny, fantastyczny; po cudacku = dziwacznie, śmiesznie.
Cudactwo, dziwactwo, dziwaczne postępowanie, śmieszność; osoba śmiesznie, cudacznie ubrana, dziwoląg; C-a, niestworzone rzeczy.
Cudaczeć, stawać się cudakiem, dziwakiem, dziwaczeć.
Cudaczny — p. Cudacki.
Cudaczyć a. cudaczyć ś., dziwaczyć, cudactwa popełniać; śmiesznie postępować, wydziwiać, gadać lub robić głupstwa, być dziwacznym; grymasić, kaprysić; plątać, psuć.
Cudak, dziwak, ubierający się dziwacznie, śmiesznie: rzecz dziwaczna; kuglarz, kapryśny, dziwaczący: żyjący inaczej jak inni; oryginał, ekscentryczny.
Cudnie, doskonale, wybornie, znakomicie, pysznie, prześlicznie nadzwyczajnie.
Cudny, cudowny, dokonany, zjawiający się za sprawą samego Boga; wspaniały, nadzwyczajny, niezwykły; godzien podziwu, zadziwiający, przepiękny, przedziwny, prześliczny, zachwycający; doskonały, wyborny, przepyszny.
Cudo, rzecz piękna, prześliczna, o nadzwyczajnych przymiotach; dziwoląg, dziwo, rzecz dziwaczna; straszydło, potwora.
Cudotwór, twór cudowny, cudny, cudne zjawisko; potwór.
Cudotwórca, czyniący cudy, czyniący rzeczy nadnaturalne.
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/143
Ta strona została przepisana.