Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/191

w prawdziwym świetle, wydać ś. ze swemi zamiarami.

 Dematerjalizacja, łć., w spiryt.: znikanie przedmiotów i postaci przedtym zmaterjalizowanych.

 Demencja, łć., szał, szaleństwo, obłęd; upośledzenie władz umysłowych skutkiem wieku a. choroby.

 Demens, Dement, łć., szaleniec.

 Demeryt, łć., ksiądz skazany za wykroczenie na osadzenie w specjalnym domu kary, zwanym Domem Demerytów.

 Demeszka — p. Damascenka.

 Demjurg, gr., 1) u Platona budowniczy świata, stwórca świata, Bóg; 2) u gnostyków jeden z duchów, stwórca materji, jako źródła złego.

 Demobilizacja, łć., rozbrojenie wojsk, postawienie armji na stopie pokojowej.

 Demografja, gr., nauka statystyczna o ludach.

 Demokracja, gr., gminowładztwo, ludowładztwo; stronnictwo, dążące do zrównania klas społecznych; żart., niższe warstwy społeczne; towarzystwo niewytworne, prostacze.

 Demokrata, gr., zwolennik demokracji, przeciwnik arystokracji.

 Demokratyzować, gr., wszczepiać zasady demokratyczne; d. ś., stawać ś. demokratycznym a. demokratą.

 Demolicja, blm., łć., zburzenie, rozwalenie.

 Demon, Dajmon, gr., szatan, czart, zły duch; człowiek pełen złości, uosobienie zła; istota nadzmysłowa, gienjusz.

 Demonetyzacja, fr., zniżenie kursu pieniędzy pewnego gatunku a. wycofanie ich z obiegu: zmniejszenie rzeczywistej wartości pieniędzy w stosunku do nominalnej.

 Demoniczny, gr., szatański, piekielny; okropny, przerażający; nadprzyrodzony, nadnaturalny, nadzmysłowy.

 Demonizm, gr., wiara w demonów, w djabłów; przewrotna, niszczycielska siła zła.

 Demonofobja, gr., obłęd strachu przed złym duchem.

 Demonolatrja gr., oddawanie czci demonom.

 Demonologja, gr., nauka o demonach.

 Demonomanja, gr., rodzaj obłąkania polegający na mniemaniu, że ś. jest opętanym przez djabła; bojaźń djabłów.

 Demonstracja, łć., ostentacyjne okazywanie jakiego zamiaru, faktu, uczuć i t. d. (w celach politycznych a. wojennych), manifestacja; unaocznianie, okazywanie przedmiotów opisywanych a. omawianych, towarzyszące wykładowi; dowód przez dedukcję (w logice).

 Demonstracyjny, łć., służący do doświadczeń; doświadczalny, eksperymentalny. poglądowy, unaoczniający; manifestacyjny, mający znamiona demonstracji.

 Demonstrant, łć., uczestnik demonstracji, manifestant.

 Demonstrator, łć., ten, co demonstruje, robi doświadczenia naukowe wobec słuchaczów.

 Demonstrować, łć., przekonywać naocznie dowodami, stwierdzać drogą doświadczenia na okazach.

 Demontować, fr., uczynić działo niezdolnym do użytku; rozebrać machinę na części.

 Demoralizacja, łć., blm., demoralizowanie; zepsucie obyczajów, upadek moralności.

 Demoralizować, łć., gorszyć, psuć, szerzyć zgorszenie, czynić niemoralnym; d. ś., stawać ś. niemoralnym; (o wojsku) tracić odwagę i karność.