odrębne części składowe; ustrój polityczny, polityczny, w którym dwa państwa, posiadające każde własny rząd, mają wspólnego panującego, np. Austro-Węgry.
Duanjer, fr., urzędnik komory celnej.
Duanna, Doanna, łć., odmiana gruszy zwyczajnej; owoc drzewa tej nazwy.
Duar, (-u), arab., wieś arabska.
Dubas, ukr., rodzaj statku wodnego, szkuta, krypa, prom; nóż tępy.
Dubelszpic, nm., w tapic., długa igła do przeszywania wyściełania i do przeszywania płótna pod warstwą włosów.
Dubelt (-a), łć., gatunek bekasa, bekas funtowy a. właściwy (fig.); bekas wogóle; d. a. piwo dubeltowe = piwo mocniejsze od zwyczajnego; d. a. w d. = dubeltowo, podwójnie, dwa razy tyle.
Dubeltowy, łć. podwójny; istny, co ś. zowie, prawdziwy (osieł d.): piwo d-e = dwa razy mocniejsze od zwyczajnego.
Dubeltówka, łć., fuzja o 2-ch rurach, dwururka (fig.); tabliczka w dominie, mająca po równej liczbie oczek na obu przedziałach: żart., dać buzi z d-i, pocałować ś. z d-i = pocałować ś. w oba policzki.
Dubiel, nm., głupiec, bałwan.
Dubla, fr., stawka podwójna; w bil., takie uderzenie bili, aby ś. odbiła od bandy i dopiero trafiła, gdzie należy, dublet; w karc., w marjaszu, zrobienie 131 punktów za jednym rozdaniem kart; w kiksie, wzięcie czterech kart.
Dublet, fr., drugi egzemplarz książki, medalu, rośliny i t. p. — p. Dubla; p. Duplikat; kamień drogi do wyrobów jubilerskich, złożony z górnej połowy prawdziwej i z dolnej szklanej.
Dublon, fr., dukat podwójny; futro barankowe w lepszym gatunku z długim włosem.
Dublować, fr., podwajać; w bil., robić dublę; w myśl., strzałem z obu luf zrzucić dwie sztuki ze stada; w szew. przyszywać podeszwę do pasa, stanowiącego fundament; w teatr., wykonywać jaką rolę naprzemian z kim innym.
Duby (-ów), d. smalone, blp., brednie, baje, ambaje, niedorzeczności, głupstwa, koszałki-opałki.
Duca, fr., rodzaj gry dziecinnej; wyżłobienie (w stępie, w żarnach); kosz na kury.
Duca, baba lub dziewka nizka a gruba.
Duch, powietrze wyziewane, oddech, dech, tchnienie, ciepło wyziewano, zaduch, wyziew, para, zapach, woń; istota a. substancja niecielesna, niematerjalna; pierwiastek, ożywiający materję a. ciało, nieosobowo pojęty; dusza myśląca i czująca, osobowo pojęta, tchnienie Boże (oddał Bogu d-a); dusza (d. Boży, wyzionąć d-a = umrzeć, świat d-a); istota nadprzyrodzona, bez ciała (Bóg jest d-em, kochać Boga w d-u i w prawdzie, d-y dobre, niebieskie a. d-y światłości = aniołowie): D. Św. — trzecia osoba Trójcy świętej; zły d. = djabeł, d-y nieczyste, d-y ciemności; dusza zmarłego, cień, strach, widmo, mara, upiór (świat d-ów, opowiadania o d-ach, godzina d-ów = północ); uczucie, ożywiające kogoś, skłonność, usposobienie (d. proroczy, d. poświęcenia); przen., człowiek, ożywiony pewnym uczuciem, mający pewne usposobienie (wielkie d-y nie upadają przed przeciwnościami, to niespokojny d.!); przen., kierunek i zasadniczy, dążenie wybitne, tendencja, własność, właściwość, cha-
