Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/246

Ta strona została przepisana.

Dwudziesty, licz. porząd. od Dwadzieścia.

Dwufrankowy, zawierający albo kosztujący 2 franki.

Dwufuntowy, ważący dwa funty.

Dwugarbowiec, mający dwa garby, dwugarbny (wielbłąd d.); p. Wielbłąd.

Dwugarncówka, miara zawierająca dwa garnce.

Dwugatunkowy, taki, w którym odróżniane są dwa gatunki.

Dwugłos, w muz., akord z dwu tonów złożony, duet; utwór literacki, przez dwu autorów pisany.

Dwugłoska, samogłoska, złożona z dwu samogłosek, tworzących jedno brzmienie, dyftong (np. au, eu).

Dwugłoskowy, z dwu głosek złożony.

Dwugłowy, mający 2 głowy (orzeł na herbie państwa Rosyjsk.); w anat., mięsień d. ramienia, łydki = dwa odrębne brzuśce mięśniowe, mające wspólny przyczep.

Dwugodzinny, trwający dwie godziny.

Dwugroszniak, Dwugroszówka, pieniążek wartości dwuch groszy.

Dwuizbowy, z dwu izb złożony.

Dwujęzyczny, Dwujęzykowy, używający dwu języków, mówiący dwoma językami; przen., kłamliwy, obłudny.

Dwuklasówka, szkoła dwuklasowa.

Dwukoleśny, Dwukolnyp. Dwukołowy.

Dwukołowiec, przyrząd do jazdy samemu, którego koła jadący zapomocą pedałów porusza nogami, rower, bicykl.

Dwukołowy, mający dwa koła, o 2 kołach (wóz, bryczka, bieda d-a).

Dwukonka, dorożka dwukonna.

Dwukonny, parokonny, ciągniony przez dwa konie.

Dwukopytowe zwierzęta = opatrzone dwoma kopytami.

Dwukółka, wóz o dwuch kołach.

Dwukreślny, w muz., oktawa d-a = szereg tonów od c nad trzecią do na drugiej dodanej w wjolinie.

Dwukroćstotysięczny, zawierający dwieście tysięcy.

Dwukropek, znak pisarski  :  , z dwuch kropek złożony.

Dwukrotny, dwa razy powtórzony, podwójny.

Dwukształtność, Dwupostaciowość, Dymorfizm, własność niektórych ciał (zwierząt, roślin, kryształów, minerałów) występowania w 2 odmiennych postaciach (jedne osobniki danego gatunku mają jedną postać, inne zaś inną).

Dwukwadratowe równanie, w matem, równanie stopnia czwartego.

Dwulatek, osobnik, mający dwa lata, zwierzę dwuletnie.

Dwulecie, przeciąg czasu dwuletni.

Dwuletni, Dwuroczny, dwa lata mający a. trwający.

Dwulicowy, Dwulicy, mający dwie twarze; przen., fałszywy, obłudny, na dwuch stołkach siedzący.

Dwulistnik, roślina zielna z rodziny storczykowatych, której bulwki dostarczają salepu (ob).

Dwuliścieniowe, Dwuliścienne rośliny, których nasiona mają po dwa liście nie.

Dwułbisty, dwugłowy.

Dwułokciowy, mający dwa łokcie wymiaru.

Dwułuk, w bud., dwie żyły sklepienia gotyckiego, idące od słupa do słupa i przecinające się (fig.).

Dwumarkówka, pieniądz wartości dwuch marek.