Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/257

katność, wzgląd, roztropność, oględność, ostrożność.

 Dyskrecjonalny, zostawiony do woli, do uznania: władza d-na, nadanie władzy jednej osobie podejmowania w pewnych razach środków wyjątkowych, jakie sam uzna za stosowne.

 Dyskrecyjne dni, fr., dozwolone w wyjątkowych razach dni zwłoki przy płaceniu weksli.

 Dyskredyt, fr., utrata kredytu, zaufania, zła opinja.

 Dyskredytować, fr., psuć opinję, reputację, pozbawiać dobrej sławy, zaufania, wziętości.

 Dyskretny, fr., umiejący dochować tajemnicy; baczny, ostrożny, oględny; względny, delikatny.

 Dyskurować, łć., prowadzić dyskurs, rozmawiać, rozprawiać, rezonować.

 Dyskurs, łć., rozmowa, rozprawianie.

 Dyskursywny, łć., dający ś. objaśnić, zrozumiany.

 Dyskusja, łć., rozprawa ustna, roztrząsanie czego, rozważanie wspólne, dysputa (poddać co pod D-ję = uczynić co przedmiotem wspólnej wymiany zdań, wspólnego roztrząsania).

 Dyskutować, łć., prowadzić dyskusję, roztrząsać, rozpatrywać, rozprawiać o czym, dysputować.

 Dyskwalifikować, łć., uznawać brak wymaganej kwalifikacji (do jakiej czynności a. użytku); czynić kogo a. co niezdatnym do jakiego celu.

 Dysl — p. Dyzl.

 Dysmembracja, łć., rozczłonkowanie, rozdzielenie; uszczuplenie uposażenia kościelnego.

 Dysocjacja, łć., rozprzęganie ś., rozpadanie się, rozpadnięcie się myśli, wyobrażeń; chem., rozluźnianie ś. spójności międzycząstkowej a. między atomowej skutkiem ciepła.

 Dysolucja, łć., chylenie się całości organicznej (umysłu, ciała ludzkiego, ciała zbiorowego) ku schyłkowi skutkiem zanikania spójni utrzymującej tę całość, rozprzęganie się.

 Dysolwować, łć., rozkładać, rozdzielać.

 Dysonans, łć., rozdźwięk, ton niezgodny; przen. coś rażąco niezgodnego z ogólnym tonem, nastrojem.

 Dyspartycja, łć., podział.

 Dysparycja, łć., zniknięcie.

 Dyspensa, łć., zwolnienie od zachowania jakiego przepisu kościelnego, udzielone przez właściwą władzę duchowną; żart., udzielać d-ę, dawać d-ę = zwalniać od jakiego obowiązku.

 Dyspensatorja, łć., postanowienie władzy duchownej.

 Dyspensować, łć., dawać dyspensę; uwalniać od spełnienia jakiego obowiązku; żarł., d. ś. = zaniechać spełnienia jakiej pracy, jakiego obowiązku.

 Dyspepsja, gr., niestrawność; złe trawienie.

 Dyspersja, łć., rozproszenie, rozszczepienie promieni światła.

 Dyspondej, gr., spondej podwójny, stopa wierszowa z dwuch spondejów.

 Dysponent, Dyspozytor, łć., zastępca pryncypała w zakładzie handlowym lub przemysłowym; zarządzający przedsiębiorstwem prywatnym, zwykle upoważniony do podpisywania za pryncypała; p. Dyspozytor.

 Dysponować, łć., wydawać rozkazy, rozporządzenia, zarządzać co, kim a. czym; d. obiad = wydawać polecenia co do potraw, mających składać obiad; usposabiać, przygotowywać; kapłan d-uje umierającego na śmierć = udziela mu ostatniej pociechy i pomocy religijnej; d. ś. na śmierć = przy-