Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/281

 Egzegietyczny, gr., dotyczący egzegiezy.

 Egzegietyka, gr., sztuka wykładania, objaśniania (Pisma Ś-go).

 Egzegieza, gr., wykład, objaśnienie tekstu (Pisma Ś-go).

 Egzekracja, łć., zdjęcie święceń.

 Egzekucja, łć. wykonanie, uskutecznienie; wykonanie, spełnienie wyroku, testamentu; wymierzenie kary śmierci, stracenie kogoś; przymusowe ściąganie należności skarbowych; ludzie, wysłani do ściągania tych należności; wykonanie utworu muzycznego.

 Egzekutor, łć., osoba, której zadaniem dopilnowanie wykonania testamentu; wykonawca woli testatora; wykonawca kary; żołnierz a. policjant, wysłany dla wybrania podatków; urzędnik, mający obowiązek przesyłania papierów, wychodzących z biura i wykonywanie zleceń gospodarczych naczelnika.

 Egzekutorka, łć., wykonawczyni.

 Egzekutywa, łć., władza wykonawcza, mająca prawo i możność przymusowego wykonywania poleceń swoich lub innych władz.

 Egzekwent, łć., egzekwujący na mocy wyroku.

 Egzekwje (-ji), łć., blp., uroczyste nabożeństwo żałobne za umarłych, obrządki pogrzebowe.

 Egzekwować, łć., wykonywać, wypełniać (wyrok), uskuteczniać; wybierać, ściągać należności skarbowe; wydobywać, wydostawać co od kogo, wymuszać; grać, wykonywać utwór muzyczny.

 Egzema, gr., rodzaj choroby skórnej; wyprysk swędzący.

 Egzempcja, łć., uwolnienie, wyjęcie od czego, wyjątek, ustawa j wyjątkowa, przywilej, ekscepcja; wykup majątku zastawionego.

 Egzemplarz, łć., jedna sztuka czego (książki, monety i t. d.); jeden okaz czego; przen., okaz rzadki, wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju; przen., człowiek śmieszny, nudny, osobliwy, typ, okaz.

 Egzempt, łć., wyjęty od czego, uwolniony, uprzywilejowany.

 Egzenteracja. łć., otwieranie zwłok, wyjmowanie wnętrzności z trupa.

 Egzenterować, łć., wyjmować wnętrzności z trupa dla zbadania ich; otwierać zwłoki.

 Egzercycja, łć., ćwiczenie, nabieranie wprawy, kształcenie się w czem; ćwiczenie muzyczne; e-e (w muzyce) = ćwiczenia, wprawki.

 Egzercytować, łć., kształcić w czem, ćwiczyć, doskonalić, wprawiać w co; e. ś. ćwiczyć ś. w grze muzycznej, wprawiać ś., uczyć ś.

 Egzerga, fr., miejsce u spodu medalu a. monety, gdzie umieszcza się napis lub data.

 Egzoficja — p. Eksoficja.

 Egzogamiczne gr., plemię, plemię, w którem zabronione jest zawieranie małżeństw z osobą tego samego plemienia.

 Egzogamja, gr., zakaz zawierania małżeństw z osobą tegoż rodu.

 Egzolucja, łć., zapłata.

 Egzonerować, łć., uwalniać od ciężaru.

 Egzorbitancja, łć., wykroczenie przeciw prawu ogólnemu, przeciw porządkowi publicznemu, wybryk, bezprawie, przestępstwo, wina, nieprawość, grzech.

 Egzorbitant, łć., przestępca.

 Egzorbitować, łć., uchylać się z pod prawa, wykraczać przeciw prawu, robić wybryki.

 Egzorcysta, gr., posiadający moc wyganiania czarta z człowieka a. jakiego miejsca, zaklinający; kleryk mający trzeci stopień święcenia kapłańskiego.

 Egzorcyzm, gr., zaklęcie, wyganianie czarta z człowieka, a.