Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/290

 Ekwilibrystyka, łć., nauka o prawach utrzymania równowagi, sztuka zachowanie równowagi, gimnastyka, zręczność, zgrabność.

 Ekwinokcjalny, łć., równonocny (kraj e. = w którym zawsze dzień równy nocy, t. j. podrównikowy; linja e-a = równik; punkt e. = punkt, w którym ekliptyka przecina się z równikiem).

 Ekwipaż, fr., powóz z zaprzężonemi do niego końmi, kareta, kocz; e. okrętowy = załoga okrętowa; e. wojskowy = bagaż, sprzęt wojskowy, juki.

 Ekwipować, fr., zaopatrywać w odzież, zbroję potrzebną, narzędzia i t. d.; sztyftować; e. ś. sprawiać sobie potrzebną odzież, a. narzędzia, zbroję i t. d.; urządzać się.

 Ekwitacja, łć., nauka jazdy konnej.

 Ekwiwalencja, łć., równoważenie się.

 Ekwiwalent, łć., równoważnik, równoznacznik.

 Ekwiwans, łć., w muz. dwa pełne tony równobrzmiące.

 Ekwiwok, łć., p. Ekiwok.

 Ekwiwokacja, łć., mówienie dwuznacznikami.

 Ekzantematyczny, gr., rozwijający ś. na skórze.

 Ekzekrować, łć., przeklinać, złorzeczyć.

 Ekzema — p. Egzema.

 Elaborat, łć., piśmienne wypracowanie, opracowanie (np. projektu).

 Elastyczność, gr., sprężystość, giętkość, gibkość, podatność, zręczność; przen., niepewność, chwiejność, dwuznaczność, brak zasad, stałych przekonań.

 Elastyczny, gr., sprężysty, giętki, rozciągający ś., gibki, podatny; przen., pobłażliwy dla własnych błędów, niepewny, naginający ś., wymijający, dwuznaczny.

 Elateryt, gr., kauczuk kopalny, smoła ziemna.

 Elbik, Elbacwelba, nm., Halbecwelwe, wpół do dwunastej; rodzaj gry w karty.

 Eldorado, hiszp. nieod., kraj cudowny, rozkoszny, złotodajny, raj, niebo.

 Eleaci, gr., zwolennicy szkoły filozoficznej greckiej, głoszący, że świat fizyczny jest tylko pozorem, byt zaś jednością samą w sobie, bez wszelkiej różnolitości.

 Elear, Elier, Helier, węg., dawniej (gdy nie było broni palnej), wojownik przodujący, wyjeżdżający na harc, harcownik, flankier.

 Elegancja, łć., ozdobność, wdzięk, wykwint, wytworność, gustowność, strojność, dobry smak, gracja; osoby eleganckie, wyższe towarzystwo; przedmioty ozdobne, służące do elegancji.

 Elegancki, fr., wykwintny, wytworny, kształtny, strojny, modny, piękny.

 Elegant (forma żeńs. Elegantka), fr., modniś, strojniś, ubierający się wykwintnie, szykowny, galant.

 Elegantować ś., fr., stroić ś., ubierać ś. modnie, strojnie, wykwintnie.

 Elegijny, gr., tęskny, smętny, smutny, żałobny, żałosny, melancholijny.

 Elegja, gr., poezja liryczna z przymieszką refleksji, w której autor uwydatnia żal, smutek, tęsknotę, żałość, tren; utwór muzyczny pełny smutku, tęsknoty.

 Elekcja, łć., wybory, obiór (e. króla).

 Elekcjonista, łć., zwolennik obieralności królów.

 Elekcyjny, łć., przym. od Elekcja; obieralny; zwołany w celu wyboru (tron, sejm e.).

 Elekcyjność, wybieranie, prawo obierania, obieralność.