Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/300

 Eon, gr., długi przeciąg czasu, wieczność; e-y, u gnostyków duchy pośredniczące między Bogiem a stworzeniem; E. dobry = Chrystus; E. zły = Demiurg (ob).

 Eos, gr., jutrzenka.

 Eozyna, gr., barwnik anilinowy czerwony, otrzymywany z fluoresceiny.

 Epakta (-kt), blp., gr., liczba wskazująca różnicę między długością roku księżycowego i słonecznego; oznacza czas przypadania nowiu, przed początkiem roku przyszłego.

 Epanafora, gr., powtórzenie tego samego wyrazu na początku kilku zdań, po sobie idących.

 Eparch, gr., zarządca prowincji.

 Eparchja, gr., djecezja biskupa obrządku wschodniego.

 Epenteza, gr., wtrącenie głoski w środek wyrazu.

 Epicentrum, łć., punkt na powierzchni ziemi, leżący wprost nad głównym ogniskiem trzęsienia ziemi.

 Epicheremat, gr., sylogizm, którego jedna przesłanka lub obie są stwierdzone przez wniosek z nich wynikający a. przez inne zdanie.

 Epicki, Epiczny, gr., opisowy; bohaterski, heroiczny; poezja e-a = zawierająca spokojny opis, opowiadanie o czym bez uwydatnienia uczuć autora.

 Epicykl, gr., koło toczące ś. po okręgu innego koła.

 Epicykloida, gr., krzywa, opisana przez punkt okręgu koła, toczącego ś. po innym okręgu.

 Epidemiczny, gr., tyczący ś. epidemji, zaraźliwy, grasujący, powszechnie panujący.

 Epidemja, gr., zaraza, choroba nagminna, choroba zaraźliwa, rozpowszechniająca się w pewnym czasie i obejmująca pewną przestrzeń kraju; przen., pewna wada a. jakiś objaw duchowy, chwilowo panujący wśród ogółu.

 Epidemjologja, gr., nauka o epidemjach, o chorobach epidemicznych.

 Epiderma, gr., zewnętrzna warstwa skóry, naskórek.

 Epidermoidalny, naskórny.

 Epidot, gr., kamień ozdobny; wodny krzemian wapnia, glinu i żelaza, zabarwiony na zielono i żółto.

 Epifanja, gr., objawienie ś. Zbawiciela, święto Trzech Króli.

 Epifenomen, gr., zjawisko dodatkowe, samo przez się nic nieznaczące, symptom, zjawisko chorobliwe.

 Epifit, gr., narost, roślina żyjąca na innej roślinie, ale nie pasorzytująca.

 Epifora, gr., w retoryce: powtarzanie tych samych wyrazów na końcu kilku zdań, po sobie idących.

 Epigieneza, gr., stopniowe rozwijanie się jestestw; teorja epigienetyczna = teorja rozwoju stopniowego.

 Epiglotis, gr., języczek, przykrywka krtani.

 Epigon, gr., potomek; naśladowca i propagator wielkich idei gienjalnych poprzedników, mniej od nich zdolny.

 Epigraf, gr., napis jako godło, napis, motto, sentencja, dewiza.

 Epigrafika, gr., nauka o odczytywaniu dawnych napisów na murach, pomnikach, kamieniach; ogół epigrafów w jakiej literaturze (e. łacińska).

 Epigram, Epigramat, gr., krótki wierszyk w tonie żartobliwym, zawierający jakąś myśl a. charakterystykę czego; myśl krótka dowcipna, wyrażona wierszem.

 Epigramatyczny, na wzór epigramatu; tyczący ś. epigramatu,