Fluktuacja, łć., falowanie płynu; chełbotanie, przelewanie się; wahanie się; chwiejność, niestałość, niepewność, zmienność.
Fluor, łć., chem., pierwiastek z gromady chlorowców, gaz żółtawy o ostrym zapachu.
Fluorosceina, łć., substancja krystaliczna barwy ceglastej, fluoryzująca.
Fluorescencja, łć., fiz., własność niektórych ciał świecenia przy zwykłej temperaturze pod wpływem padającego na nie światła.
Fluoroforta, łć., rysunek, wytrawiony kwasem fluorowodornym na kliszy szklanej i następnie odbity na papierze.
Fluorokrzemian, chem., sól fluorokrzemowodoru.
Fluorokrzemowodór, kwas fluoro-krzemowodorowy, chem., związek fluoru z krzemem i wodorem.
Fluorowodorny kwas, chem., związek fluoru i wodoru gazowy a. płynny, mocno żrący.
Fluoryt, łć., min., — p. Fluspat.
Fluoryzować, łć., posiadać własność fluorescencji.
Flus, nm., topnik; w techn. substancja łatwiej topliwa, dodawana do trudniej topliwej; lagier; upływ; skrofuły, reumatyzm; osad; gra w karty: straszak.
Fluszpat, Fluspat, Fluoryt, nm., topnik, minerał, złożony z fluoru i wapnia, używany jako tańszy kamień ozdobny oraz do celów technicznych.
Fochy, nm., blp., dąsy, gniewy, rzucanie się, kaprysy, fonfry, fanaberje, grymasy.
Foczmajster, nm., okręgowy zawiadowca lasów rządowych, leśniczy okręgowy.
Foczy, Fokowy, przym. od Foka.
Fohizm, Foizm, ob. Buddaizm; cześć, której przedmiotem jest Fo (staroż. bohater chiński).
Föhn, nm., (fon), wiatr ciepły, osuszony w przejściu nad górami.
Foje (z fr., Foyer), nieod., ozdobna sala w teatrze (z bufetem), do której publiczność przechodzi w antraktach.
Foka, łć., zwierzę ssące, z rzędu płetwonogich, bez ucha zewnętrznego z krótkiemi kłami, cielę morskie, pies morski (fig.).
Fokmaszt, hol.,, maszt na przodzie okrętu.
Foksal, ang., budynek w ogrodzie zamiejskim, przeznaczony do zabawy publicznej; dworzec kolei żelaznej, banhof.
Foksterjer, Foxterrier, ang., niewielki dog, zaprawiony do rozgrzebywania jam lisich (fig.).
Fokus, łć., ognisko, punkt, w którym zbierają się promienie, odbite od zwierciadła a. załamane w soczewce; sztuczka czarodziejska.
Folarz, łć., — p. Folusznik.
Folblut, nm., koń angielski czystej krwi, piękny koń rasowy.
Folga, łć., podkładka; dźwignia, podstawka; f., nm., ulga, ulżenie, powolność, pobłażanie, odpoczynek, swoboda, wolność; w szewc. bok gumowy u kamasza; w teatr. sznur, na którym stale wisi dekoracja (np. kurtyna); w jub. blaszka metalowa, podkładana w oprawie pod drogie kamienie, dla dodania im ognia, powaba, zapał; w ubraniu: zakładka.
Folgować, nm., dawać folgę, odpoczynek, oszczędzać, być wyrozumiałym, mieć wzgląd; popuszczać cugle, pobłażać; słabnąć, łagodnieć, mniej dokuczać, puszczać (mróz f-guje); czekać, prolongować.
