Hubczasty, ukr., przym. od Hubka, zawierający hubkę, opatrzony w hubkę.
Hubiarz, ukr., właściciel huby, t. j. jednej włóki roli.
Hubielica, ukr., roślina z rodziny złożonych.
Hubka, ukr., żagiew, sztucznym sposobem wyrobiona z huby, używana do rozniecania ognia wykrzesanego.
Huciany, nm., przym. od Huta (robotnik itd.).
Hucuł, mieszkaniec wschodnich Karpat, góral rusiński (fig.); koń huculski.
Huczeć, wydawać głos gruby i krzykliwy; grzmieć, brzmieć, szumieć (morze, wiatr); rozlegać się (echo); krzyczeć, hukać, wykrzykiwać.
Huczek, zdr. od Huk; szum; krzyk, wrzask, łoskot, wrzawa; człowiek krzykliwy; będzie h. = wrzawa, zamieszanie, awantura; w myśl., zapędzający w obławie krzykiem zwierza do ostępu.
Hucznie, Huczno, przysł. od Huczny; szumnie, z hałasem, głośno; wystawnie, okazale, pokaźnie (h. przyjąć gości).
Huczny, Hukliwy, pełen huku, wydający huk, głośno brzmiący, głośny, szumny; wystawny, okazały, pokaźny.
Huf, Hufiec, nm., gromada, kupa; oddział wojska, idący ściśniętemi szeregami; kolumna, zastęp zbrojny, poczet.
Hufnal, Ufnal, nm., gwóźdź od podkowy.
Hugonot, Hugienot, kalwinista francuski z w. XVI i XVII.
Huha! wykrz., pobudzający, zachęcający do wesołości, do raźności w tańcu.
Huk, odgłos gruby i donośny, baczenie, głośne stuknięcie, stuk silny, trzask, łoskot, szum, grzmot, wrzask, krzyk, hałas (h. dział, piorunu); w lm., łajania, wrzaski; przen., obfitość, mnóstwo czego, co niemiara (h. pieniędzy, wina); z h-em na kogo wpaść = z krzykiem, hałasem, łajaniem; więcej h-u niż puku = dużo hałasu bez potrzeby; h., puk, stuk, a dalej nic = niepotrzebny hałas.
Hukać, jdtl. Huknąć; wydawać huk, robić stuk, łoskot; wydawać huczne okrzyki, krzyczeć; głośno wołać na kogo; odezwać ś. hucznie (h-ęły działa, h-ął z pistoletu = strzelił, palnął); huczeć, szumieć, hałasować; fukać, łajać; (o sowie) głos wydawać; h-nąć = uderzyć, palnąć, upaść z łoskotem.
Hukanie, wydawanie huku, okrzyków hucznych, wołania; fukanie, łajanie; zaspakajanie popędu płciowego (u świń); gonienie się, łachanie się.
Hukier, hol., mały dwu lub trzymasztowy statek holenderski.
Hukliwy, lubiący hukać, skłonny do huku.
Huknąć — p. Huczeć, Hukać.
Huku! puku! — wykrz., naśladujący huk; krzyk, hałas, awantura.
Hulacki, Hulaszczy, przym. od Hulaka; birbancki, rozpustny.
Hulać, przepędzać czas hucznie, wesoło, marnotrawnie; oddawać ś. zapamiętale niepomiarkowanej wesołości; używać, tańczyć całą noc, pić, dokazywać; nadużywać, rozbijać.
Hulaj-dusza — p. Hulaka.
Hulajgród, Hulaj gorod, ukr., rodzaj wieżyczki z desek ze strzelnicami, wożonej na kołach lub saniach, służącej do osłony wojska.
Hulaka, żyjący hucznie, wesoło i marnotrawnie; tracący czas na piciu, nadmiernych zabawach i t. p.; birbant.
Hulanka, Hulatyka, huczna, wesoła zabawa, lusztyk, huczne, wesołe przepędzenie czasu, pijatyka.
