tyczny, o silnym zapachu, otrzymywany z jodu w postaci żółtego proszku, używany w medycynie.
Jodol, łć., proszek brunatnoszary, bez zapachu, używany przy opatrunkach.
Jodowodorny, przym. od Jodowodór; kwas j. = roztwór wodny jodowodoru.
Jodowodór, łć., związek jodu z wodorem, gaz bezbarwny.
Jodowy, łć., przym. od Jod; woda j-wa = jod, rozpuszczony w wodzie.
Jodyna, łć., tynktura jodowa, roztwór jodu w alkoholu, używany w lecznictwie jako środek drażniący.
Jodynować, łć., pędzlować jodyną.
Jog, hind., asceta hinduski, praktykujący zasady jogizmu.
Joga, Jogizm, hind., system religijno-filozoficzny Hindusów, zmierzający do uwolnienia duszy od dalszych migracji i do osiągnięcia nirwany przez ascetyzm, przez odwracanie zmysłów od świata zewnętrznego, pozostawanie w postawach nienaturalnych, przykrych, w ciągłej medytacji itd.
Jogurth — p. Yogurth.
Jołop, człowiek ograniczony, głupiec, osieł, idjota
Jon, atom jednego ze składników, na które rozpada się elektrolit pod wpływom prądu elektrycznego; anjon = składnik ujemny, chemicznie działający na anod; katjon = składnik dodatni, chemicznie działający na katod; elektron dodatni albo ujemny.
Jonaty, łć., futro z czarnych kotów swojskich.
Jońska tonacja, w muz., gama o niższym o pół tonu stopniu siódmym
Joński styl, kierunek architektoniczny grecki, odznaczający ś. lekkością słupów i ślimakowatemi kształtami ozdób u kapiteli (fig.).
Jordan, obrzęd święcenia wody w święto Trzech Króli w kościele wschodnim
Jota, nazwa litery j; przen., krzta, odrobina, drobiazg; co do j-y = do najdrobniejszych szczegółów, co do słowa (spełnić rozkaz co do j-y); ani na j-ę = ani na włos; nie brak ani j-y = jest wszystko; j. w j-ę = tak samo, akuratnie, ściśle, literalnie, kubek w kubek.
Jotacyzm, sposób czytania po grecku: e jak i.
Jotować, zaopatrywać jotą, używać joty.
Jowiszowy, jak u boga Jowisza, potężny, groźny.
Jowjalista, człowiek wosoły, żartobliwy, żartowniś, facecjonista.
Jowjalność, jowjalne, wesołe usposobienie.
Jowjalny, łć., wesoły, żartobliwy.
Józefek, roślina hizop.
Józefinizm, łć., wtrącanie ś. cesarza austryjackiego Józefa II-go do spraw kościelnych i dążenie do władzy nad niemi; rządy centralistyczne w Austrji, datujące się od Józefa II-go.
Jubel, nm., radość, uroczystość.
Jubilacja, łć., obchód uroczysty, cieszenie się, radość, radosne okrzyki.
Jubilat, łć., ten, co obchodzi lub obchodził jubileusz swego zawodu, pracy literackiej i t. p. (forma ż. Jubilatka)
Jubiler, nm., oprawiający drogie kamienie, handlujący klejnotami, złotnik.
Jubilerstwo, nm., sztuka jubilerska, sztuka szlifowania djamentów, oprawianie drogich kamieni; zawód jubilera.
