Kantyzm, filozofja Immanuela Kanta.
Kanwa, fr., rzadka tkanina mocnych nici, kratkowana, do wyszywania włóczką i do haftu; pierwszy plan, zarys, szkic, tło.
Kanzona, wł. — p. Kancona.
Kańczug, Kańczuk, tur., bicz z plecionego rzemienia, osadzony na krótkim kiju, nahajka (fig.).
Kaolin, chińs., glinka lub ziemia porcelanowa, z której wypalają porcelanę.
Kap, fr., przylądek.
Kapa, łć., ubiór kościelny kapłański, zapinany pod szyją na klamrę (fig.); przykrycie na łóżko, na konia; daszek nad ogniskiem a. blachą kuchenną; iskrochron.
Kapać, dok. Kapnąć; spuszczać się kroplami (o wodzie); spadać kroplami; być w obfitości, w nadmiarze; mieć czego wiele (strój aż kapie od złota); coś niecoś mi kapnie = czasem coś zarobię.
Kapalin, łć., rodzaj szyszaka na głowę.
Kapanina, kapanie; powolne spadanie kropel (deszczu i t. p); k-ą coś dawać = w małych ilościach.
Kapary, gr., pączki kwiatowe krzewu kaparowego, marynowane w occie i w soli, używane jako przyprawa kuchenna (fig.).
Kapcan, Kapcon, hebr., biedak, człowiek ubogi; niedołęga.
Kapcanieć, hebr., podupadać, ubożeć, niedołężnieć.
Kapcie (-ów), blp., rodzaj obuwia ze skóry z jednej strony wyprawnej, buty wyłożone wojłokiem z cholewą wojłokową.
Kapciuch, tur., woreczek na tytuń.
Kapcja, łć., podstęp, zdrada.
Kapeador, hiszp., w walce byków na arenie: drażniący je płaszczem czerwonym.
Kapela, wł., orkiestra; muzyka wiejska do tańca.
Kapelan, łć., kapłan, pełniący służbę Bożą przy wojsku, w kaplicy prywatnej albo w zakładzie publicznym.
Kapelanja, łć., dom, mieszkanie kapelana.
Kapelaństwo, urząd kapelana.
Kapeldynerka, nm., obsługująca szatnię.
Kapelmajster, Kapelmistrz, nm., dyrygujący w orkiestrze.
Kapelusik, zdr. od Kapelusz.
Kapelusz, łć., nakrycie głowy, zrobione z filcu, ze słomy lub z innych materjałów; bez k-a = z odkrytą, obnażoną głową; czerwony k. = oznacza godność kardynała; dostać k. = otrzymać burę, połajankę, naganę, wymówkę; górna, kopulasta a. miseczkowata część grzyba, na trzonku osadzona.
Kapelusznik, łć., fabrykant kapeluszy (forma ż. Kapeluszniczka).
Kapeńka, zdr. od Kapka; k-ę, troszkę.
Kaper, hol., statek korsarski, przeznaczony do chwytania okrętów nieprzyjacielskich; rozbójnik morski, korsarz.
Kaperski, hol. — p. Kaprowy.
Kapibara, Kapybara, brazyl., wodoświnka, zwierzę szczurowate z rodziny kopytkowych (f.).
Kapica, łć., habit, strój mniszy, kaptur mniszy, wogóle kaptur; k-ę zrzucić = wystąpić z zakonu; wierzchołek dachu, kalenica.
Kapidżi, tur., odźwierny przy seraju; k. basza = naczelnik straży seraju.
Kapieć, zmniejszać ś., ubywać, marnieć.
