Kapustniak, Kapuścianek, wł., owad łuskoskrzydły z rodziny nocnicówek (fig.).
Kapustnik, wł., miejsce w polu, zasadzone kapustą; motyl dzienny: bielinek.
Kapuścianka, wł., woda z kapusty, kwas kapuściany, zupa kapuściana.
Kapuściany, Kapustny, wł., przym. od Kapusta; głowa k-na, człowiek ograniczony, głupi.
Kapuścisko, wł. — p. Kapustnik.
Kapuśniaczek, wł. — p. Kapuśniak; przykry, drobny deszczyk długo padający; bursztyn z drobnemi białemi żyłkami.
Kapuśniak, wł., zupa z kapusty.
Kaput, łć., rozdział w książce; nm., koniec, już po wszystkiem.
Kapuza, nm., kaptur, wielka czapka, zwykle futrzana.
Kara, zadosyćuczynienie sprawiedliwości za wykroczenie jej praw, za nieusłuchanie; wykonanie wyroku, ukaranie; a to k. boska z tym człowiekiem = trudno sobie z nim poradzić; łć., wóz o dwu mocnych kołach, zwykle ze skrzynką do wożenia ciężarów a. śmieci, błota, śniegu (fig.); przednie koła wozu z osią, dyszlem i podkółkami.
Karabataljon — p. Karebatljon.
Karabela, arab., lekka, krzywa szabla z ozdobną rękojeścią, używana dawniej przez szlachtę polską do stroju (fig.).
Karabin, fr., strzelba o lufie gwintowanej z bagnetem, używana w wojsku (fig.).
Karabinek, fr., zdr. od Karabin; mała, lekka strzelba o jednej lufie; rodzaj zatrzasku u dewizki do przyczepiania zegarka.
Karabinjer, fr., żołnierz lekkiej kawalerji; we Włoszech: żandarm.
Karabon, nm., rodzaj dawnego pojazdu, wóz kryty z siedzeniami, szaraban, bryka.
Karacena, łć., giętki, do ciała przystający pancerz z łusek stalowych, osadzonych na skórze łosiej (f.); druciana koszulka.
Karać, karę wymierzać, karę wykonywać.
Karafinka, wł., mniejsza flaszka ozdobna.
Karafka, wł., butelka pękata, często ozdobna (fig).
Karafułka, dolna część smyczka, którą trzyma w ręku grający.
Karaimi, Karaici, hebr., sekta żydowska, która trzyma ś. Biblji, ale odrzuca Talmud.
Karakan — p. Karaluch.
Karakole, fr., toczenie koniem, harcowanie.
Karakulasy, fr., brzydkie, nieczytelne pismo, kulfony.
Karakuły, tur., delikatne futro z czarnych baranów krymskich.
Karalny, podległy karze, pociągający za sobą karę.
Karaluch, nm., Karaczan, Tarakan, owad prostoskrzydły biegający (fig.); przen., żart., malec.
Karałasz — p. Kałarasz.
Karambol, fr., w grze bilardowej: uderzenie dwuch innych kul kulą, którą ś. gra; niespodziane zetknięcie, starcie ś. z sobą, potrącenie się.
Karambolować, fr., spotykać ś., potrącając się, zderzyć się.
Karamel, fr. — p. Karmel.
Karanie, wymierzanie kary.
Karany, ten co już otrzymywał karę.
