ki solowy śpiew miłosny; mała piosenka.
Kawecan, wł., przyrząd do poskramiania niesfornych i dzikich koni, kiełzno, munsztuk.
Kawerna, łć., jaskinia, jama; jama w płucach, powstała skutkiem choroby płuc.
Kawęczeć, Kawęczyć, ślęczeć nad czym, mozolić ś.; chorować, cierpieć, cherlać, znosić biedę.
Kawiany, arab., przym. od Kawa (zapach).
Kawiarenka, arab., mała, skromna, niepozorna kawiarnia.
Kawiarka, arab., utrzymująca kawiarnię, usługująca w kawiarni.
Kawiarnia, arab., zakład, gdzie dostać można kawy gotowanej.
Kawiarniany, arab., przym. od Kawiarnia.
Kawior, tur., solona ikra ryb jesiotrowatych: żart., kamienie gry w domino z wielką liczbą punktów; ustęp w gazecie zagranicznej, zaczerniony przez cenzurę.
Kawka, ptak wróblowaty z rodziny kruków (fig.); przen., biała k. = rzadki okaz, biały kruk; młoda dziewczyna; zdr. od Kawa.
Kawon, tur. — p. Arbuz (fig.).
Kawowy, barwy kawy; brunatny, drzewo k-we — p. Kawa.
Kawunia, Kawusia, zdr. od Kawa.
Kazać, wyrazić swą wolę, polecić, rozkazać; zmuszać, wymagać, skłonić, zniewolić; nauczać, głosić, mieć kazanie.
Kazakina, nm., surdut z kołnierzem stojącym, z przodu zapinany na haftki, z tyłu marszczony (f.); ubiór kobiecy bez rękawów, obwisły.
Kazalnica, mównica, z której ksiądz wygłasza kazanie, ambona.
Kazamaty, wł., silnie sklepione piwnice pod wałami twierdzy, używane jako składy materjałów palnych lub więzienie.
Kazanie, czynność czas. Kazać; mowa kapłana do ludu, nauka moralna, słowo boże; przen., po Mszy i po k-iu = po wszystkim; siedzieć jak na niemieckiem k-iu = nic nie rozumieć; przen., upominanie, strofowanie, nudne moralizowanie, perora.
Kazarka, łć., ptak płetwonogi kaczkowaty (fig.).
Kazarma, Kazarnia, nm., koszary.
Kazein, Kazeina, łć., sernik, białkowata składowa część mleka.
Kazić, szpecić, psuć, uszkadzać, niszczyć; przen., psuć, gorszyć, demoralizować, kalać, plamić; k. ś., zarażać ś. złym, plamić ś. (grzechem).
Kazirodny, Kazirodczy, popełniający kazirodztwo.
Kazirodztwo, związek cielesny z osobą, z którą się jest w bardzo blizkim pokrewieństwie.
Kazirodźca, Kazirodnik, obcujący cieleśnie z b. blizką krewną.
Kazka, ukr., baśń, powiastka ludowa.
Kaznodzieja, ksiądz, wypowiadający kazanie mówca kościelny; przen., prawiący morały, moralizujący.
Kaznodziejstwo, stan i urząd kaznodziejski; wymowa kaznodziejska.
Kazualizm, łć., teorja, przyjmująca traf, przypadek za powód wszystkich zdarzeń.
Kazualny, łć., przypadkowy.
Kazuar, malajs., ptak z rodziny biegających, pokryty włosist. pierzem (f.).
