dyś; od k. = odkąd; k. niekiedy = co czas jakiś, czasami; jak; nie było k. = nie było czasu; k., spójn., wtedy, gdy; w tym czasie, gdy; podczas, gdy; jak; gdy; nagle; jeżeli, jeśli, skoro, jak skoro; ale, ależ, ależ bo (k. nie można!).
Kiedyindziej, innym razem, w innym czasie, później.
Kiedykolwiek, jakiegobądź czasu, kiedyś, w innym czasie, później.
Kiedy niekiedy, czasami.
Kiedyś, przysł., w jakimś nieoznaczonym czasie, w przyszłości, z czasem; dawniej w przeszłości, niegdyś, ongi.
Kiedyż? przysł., w jakim czasie? o jakiejże porze? ależ, ależ bo.
Kiedyż tedy? a więc kiedy? a zatem kiedy?
Kielec, kieł u konia a. dzika.
Kielich, nm., naczynie szklane a. metalowe w formie szklanicy z wygiętemi ścianami, na nóżce (fig.); naczynie do wina, używane przy obrzędach kościelnych chrześcijańskich; puhar, roztruhan; przen., toasty, pijatyka; k. goryczy = utrapienie, boleść; płatki zewnętrzne u kwiata (fig.).
Kielichokrywa, nm., bot., wspólny kielich dla kwiatów, siedzących na jednym osadniku, w tak zwanym koszyczku.
Kielichować, nm., biesiadować.
Kielichowaty, podobny do kielicha.
Kielichowcowate nm., rośliny, rodzina przyrodzona roślin dwuliściennych.
Kielichowiec, Kielichokwiat, nm. roślina z rodziny kielichowcowatych.
Kieliszek, nm., zdr. od Kielich; czarka, lampeczka; przen., zawartość kieliszka; tyle, ile ś. zmieści w kieliszku.
Kielner — p. Kelner.
Kielnia, nm., narzędzie mularskie łopatkowate do brania wapna a. gipsu i rzucania go na ścianę (fig.); warząchew, czerpaczka; przednia część bryczki, z miejscem pod siedzeniem woźnicy na drobne pakunki; miejsce na tyle bryczki a. powozu na pakunki.
Kielonek, Kilonek, nm., kieliszek.
Kielować, nm., za pomocą hebla robić profile gzymsów.
Kielp, ang., chem., popiół z wodorostów morskich, z którego wydobywają jod.
Kielszpar, nm., krokiew, łącząca załamanie dachów.
Kielsztos, nm., grzymsik drewniany, ramka z wgłębieniem naokoło drzwi, u szafy i t. p. (fig.).
Kielunek, nm., wyrobiony profil gzymsu, ramki.
Kieł, jeden z czterech zębów w szczęce, śpiczasto zakończonych, między zębami siekaczami a. trzonowymi (u dzików, wilków, psów); jeden z zębów bocznych, na zewnątrz wystających (u konia); jeden z dwuch bocznych zębów w dolnej szczęce, kielec; przen., wziąć na k. = być upartym, zuchwałym, hardo i ostro ś. stawiać; w lm. kły = zęby; kły ostrzyć na co = pożądać czego.
Kiełb, drobny gatunek ryby członkopromiennej, brzuchopłetwej karpiowatej (fig.); przen., ma k-bie we łbie = jest głupi, ma pstro, pusto w głowie (zdr. Kiełbik).
Kiełbasa, kiszka wieprzowa, nadziewana mięsem krajanym a. siekanym.
Kiełbasiany, przym. od Kiełbasa.
