Kłopotać kogo = nabawiać kłopotu, niepokoić, dręczyć, trapić; k. ś., być w kłopocie, frasować ś., niepokoić ś., troszczyć ś., martwić ś., zabiegać.
Kłopotarstwo, kłopoty, zachody.
Kłopotliwy, sprawiający kłopot, frasobliwy.
Kłos, Kłosie (zdr. Kłosek); w bot. kwiatostan, w którym są osadzone kwiaty (f.); w lek. opaska, bandaż (opaska kłosowata).
Kłosiasty, mający kłosy, mający dużą ilość kłosów.
Kłosić się, Kłosować, Kłosować się, dostawać kłosów, wypuszczać kłosy.
Kłosie, zbior. od Kłosy.
Kłosisty, pełen kłosów, mający bujne, pełne kłosy.
Kłosować, młócić z grubsza; dostawać kłosów.
Kłosownica, roślina z rodziny traw.
Kłosówka, czyli miątwa, roślina z rodziny traw: miątwa, trawa miodowa (fig.).
Kłost, roślina z rodziny traw, używa się do ustalenia wydm piaszczystych wydmuchrzyca a. jęczmionka (fig.).
Kłotewka, Kołatuszka, narzędzie drewniane do rozbijania w naczyniu potraw zaprawianych czym, mątewka.
Kłócić, mącić, mieszać, wzburzać; k. spokój = sprawiać niepokój, zakłócać, mącić, burzyć; k. kogo z kim = różnić, waśnić; k. ś. mącić ś., chełbać ś.; waśnić ś., sprzeczać ś., swarzyć ś.; k. ś. z czym = nie zgadzać ś., zostawać w sprzeczności (kolory).
Kłócie, rzecz. od Kłóć; ból kolący, kolka.
Kłóć (-ci), trawa błotna, rodzaj roślin trawiastych z rodziny ciborowatych, o kłosach zbitych w główkę.
Kłóć, (kłuje) — p. Kolnąć; sprawiać ból kolący; dotykać czym śpiczastym, dziurawić.
Kłódka (zdr. od Kłoda), zamek, pewnej formy zawieszany na kabłąku u skobla; przen., zamknąć komu gębę na k-ę = zmusić go do milczenia; wziąć pod k-ę = schować, zamknąć w areszcie.
Kłótliwość, skłonność do kłótni, do zwady, zapalczywość.
Kłótliwy, niespokojny, szukający zwady, łatwy do sprzeczki, swarliwy, sprzeczny.
Kłótnia, zwada, waśń, swar, spór, sprzeczka, niezgoda, rozterka.
Kłótnik (forma żeńs. Kłótnica), człowiek niezgodny, kłótliwy, burda, awanturnik.
Kłóty, im. od Kłóć; rana k-ta = zadana przez kłócie, cios sztychowy.
Kłus, drobny, lecz prędki chód konia, trucht; przen., k-em! = prędko! żwawo! żywo! (zdr. Kłusik).
Kłusak, rysak, koń chodzący kłusem.
Kłusować, biec kłusem; jechać kłusem (konno).
Kłusownictwo, nieprawe polowanie na cudzą zwierzynę.
Kłusownik, uprawiający kłusownictwo, raubszyc.
Kłyk, staw u palca; trzpień, oścień; niedorostek, smarkacz; pień drzewa bez gałęzi, głąb kapusty bez liści.
Kłykieć, zgrubienie na końcu kości; drugi staw palca; uderzenie, szturchaniec.
Kłys, drzewo, rosnące z nadłamanym wierzchołkiem, styrk, złom.
Kmiecy, łć., przym. od Kmieć.
Kmieć, łć., włościanin, wieśniak, rolnik, chłop.
