Kołodziej, Kolarz, rzemieślnik, robiący koła do wozów; stelmach.
Kołomaź, maźnica, smarowidło do kół.
Kołomyjka, ukr., skoczny taniec ludowy w Galicji wschodniej.
Kołotocznik a. Wołowe oczko, roślina z rodziny złożonych.
Kołowacieć, drętwieć, sztywnieć, tężeć; dostawać kołowacizny (o owcach); odchodzić od rozumu, głupieć.
Kołowacizna, Kręciek, choroba, powstająca z obecności w mózgu bąblowca (z zarodków tasiemca); przen., ogłupienie, głupota, bzik.
Kołować, chodzić wkoło, obracać ś. w koło, kręcić ś., krążyć; błądzić, objeżdżać, obchodzić; przen., mówiąc, odbiegać od rzeczy; używać wybiegów; k. ś., wirować, obracać ś., kręcić ś.
Kołowaty, podobny do koła, okrągławy; zdrętwiały, zdrewniały, który dostał kołowacizny, błędny; przen., głupi, głupkowaty, pomieszany, bzikowaty.
Kołowiec, welocyped, rower; rodzaj statku wodnego.
Kołowrotek, przyrząd do przędzenia, kółko, kądziel, zwijadło (fig.).
Kołowrót, Kołowrot, przyrząd do przędzenia, kołowrotek, kółko; przyrząd poziomy w kształcie krzyża, obracający ś. na słupku w miejscu, którędy można tylko przechodzić, nie przejeżdżać; rodzaj wrót podwójnych od pola, których połowy zawieszone są u słupa, stojącego w środku drogi; machina, składająca ś. z koła, osadzonego na wale poziomym (f.) obracana korbą do ciągnienia i spuszczania, winda.
Kołpak, tur., czapka wysoka kończasta (fig.); czako, giwer; wierzchołek jakiego przedmiotu (zdr. Kołpaczek).
Kołtun, rzekoma choroba, w której włosy bywają skręcone, poplątane i zrośnięte; w lm. kudły; człowiek z rozczochraną głową; mieszczanin, łyk; człowiek o pojęciach ciasnych, zacofanych, filister, burżuj.
Kołtuniasty, Kołtunowaty, mający kołtuny, nierozczesany, niegładki.
Kołtunić się, w kołtun ś. skręcać (o włosach).
Kołtunieć, zwijać ś. w kołtun, dostawać kołtuna.
Kołtunerja, Kołtuństwo, zbior., mieszczaństwo, mieszczuchy, usposobienie mieszczuchów.
Kołysać, bujać, kolebać, wahać, chwiać, chybotać, kiwać; k. ś., iść krokiem wahającym, bujać ś., ważyć ś., wahać ś., kiwać ś.
Kołysanka, pieśń, śpiewana nad kołyską przy usypianiu dziecka.
Kołyska, sprzęt do kołysania dziecka, kolebka (zdr. Kołyseczka) (f.).
Koma, gr., przecinek; senność chorobliwa, śpiączka.
Komandor, łć., posiadający najwyższy stopień jakiego orderu; naczelnik zakonu rycerskiego — p. Komtur.
Komandorja, łć., własność ziemska kościelna oddana do użytku rycerzom jakiego zakonu.
Komandyta, łć., spółka handlowa, ograniczona wielkością wkładów i odpowiedzialnością spójników; filja firmy kupieckiej.
Komandytor, łć., spólnik spółki komandytowej, w jej interesach handlowych nie biorący czynnego udziału.
Komandytowanie, łć., urządzenie interesu sposobem komandytowym.
