Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/584

 Kontestować, łć., zaprzeczać, spierać się.

 Konto, wł., rachunek; rachunek w księdze głównej kupieckiej, prowadzony dla rzeczy i osób; kredyt; przen., na czyje k. = na czyj rachunek, na czyj karb; na to k. a. na k. tego = co do tego, à propos tego.

 Kontokorent, wł., handl., rachunek bieżący.

 Kontorsja, łć., wykręcenie, wykrzywienie, zwichnięcie, wykrzywianie ś., skrzywienie twarzy, grymas.

 Kontr, fr., wbrew, naprzekór (przy niektórych złożeniach z kontr — p. pod odnośnemi wyrazami bez kontr, np. kontrpartja — p. Partja).

 Kontra, łć., przeciw; w grze w karty grać k. = grać o cały rezultat pieniężny gier poprzednich, zdwajać stawkę (k. w wyr. złożonych — p. Kontr-).

 Kontrabanda, wł., przemytnictwo; towary przemycane; k. wojenna = przedmioty, mogące służyć do celów wojennych, dostarczane jednej ze stron wojujących przez obywateli państwa neutralnego.

 Kontrabandzista, wł., przemytnik, szwarcownik.

 Kontrabas, wł., największy instrument muzyczny smyczkowy, o najniższym tonie; basetla.

 Kontr-admirał fr., oficer marynarki, pierwszy po admirale.

 Kontradycent, łć., przeczący, oponent.

 Kontradykcja, łć., zdanie przeciwne, sprzeczność, przeciwieństwo.

 Kontradykować, łć., przeczyć.

 Kontradyktoryjny, łć., pozwalający na obronę obu stronom.

 Kontrafacjent, łć., wykraczający przeciw prawu, fałszerz.

 Kontrafagot, wł., w muz., instrument podobny do fagotu, ale większy i o niższym tonie.

 Kontrafakcja, Kontrefakcja, łć., podrabianie, sfałszowanie, naśladowanie niedozwolone; przedruk zrobiony bez zezwolenia właściciela praw autorskich.

 Kontrafałda, fałda, zwrócona kantem ku kantowi drugiej fałdy; rubasz., zawracać k-ę = nudzić, zanudzać, okłamywać, zwodzić, zawracać głowę.

 Kontragitacja, agitacja, zwrócona przeciw innej agitacji; przeciwdziałanie.

 Kontrahencja, łć., podatek, pobór.

 Kontrahent, łć., zawierający umowę, pobierający podatki.

 Kontrahować, łć. — p. Kontraktować.

 Kontraindykacja, łć., przeciwwskazanie.

 Kontr-akcja, łć., przeciwdziałanie.

 Kontrakcja, łć., skurczenie, ściągnięcie ś., skrócenie (w gramatyce).

 Kontrakt, umowa, układ, ugoda; k-y = zjazd odbywający ś. corocznie w oznaczonym mieście i w oznaczonych stale dniach dla załatwienia interesów handlowych i porobienia umów, np. k-y kijowskie, dubieńskie i t. p.

 Kontraktowe, łć., należność za sporządzenie kontraktu; wynagrodzenie za pośrednictwo przy umowie; datek, dawany rządcy za niestawianie przeszkód przy zawarciu kontraktu z właścicielem nieruchomości.

 Kontraktować, Kontrahować, łć., układać z kim o co, umawiać ś.; zawierać kontrakt.

 Kontraktowicz, łć., ziemianin załatwiający interesy na kontraktach, jeżdżący stale na kontrakty.

 Kontraktura, łć., skrzywienie części ciała skutkiem chorobliwego skurczu mięśni, chronicznego cierpienia stawów i t. p.

 Kontralt, wł., głos kobiecy niższy od sopranu.