posłuszeństwo; skazanie zaoczne; środki ostrożności, zarządzone przez władzę lekarską przeciw zawleczeniu zarazy; kwarantanna.
Kontur, fr., linja, stanowiąca granice przedmiotów; rysunek, przedstawiający kształt przedmiotu; zarys, szkic.
Konturować, fr., robić kontury czego.
Kontusik, tur., zdr. od Kontusz; zwierzchnie okrycie kobiece zrobione nakształt kontusza męskiego.
Kontusz, tur., zwierzchnia długa suknia męska z wylotami (fig.).
Kontuszowiec, tur., człowiek chodzący w kontuszu, szlachcic.
Kontuszowy, tur., dotyczący obyczajów polskich XVII i XVIII w.
Kontuza, wł., salceson, mortadela.
Kontuzja, łć., uszkodzenie ciała (bez skaleczenia) wskutek uderzenia, upadku, uderzenia piorunu, lub wskutek naporu powietrza od przelatującej tuż kuli karabinowej albo działowej; stłuczenie.
Kontuzjować, fr., otrzymać kontuzję.
Kontyna, łć., świątynia pogańska u Słowian zachodnich, gontyna.
Kontynent, łć., ląd stały, szczególnie ląd stały europejski.
Kontynentalny, łć., lądowy; k-y system = zakaz przywożenia towarów angielskich, wydany przez i Napoleona I, zamknięcie lądu stałego Europy dla okrętów angielskich, blokada k-a.
Kontyngiens, łć., obowiązek udziału w dostarczaniu; ilość wojska, jakiej dostarczać mają miasta, prowincje lub kraj; oznaczona suma podatku, jaka ma być pobrana z kraju.
Kontygientowanie, łć., wybieranie oznaczonej z góry ilości wojska i podatku z kraju; uzupełnienie kadrów w jakimś zawodzie.
Kontynuacja, łć., dalszy ciąg, przedłużenie.
Kontynuator, łć., ten, co w dalszym ciągu prowadzi pracę, rozpoczętą przez poprzedników.
Kontynuować, łć., prowadzić jaką czynność w dalszym ciągu, ciągnąć dalej.
Konung, skand., książę skandynawski; wogóle książę, władca, koniądz.
Konus, łć., bryła gieometryczna, powstająca z obrotu trójkąta prostokątnego około jednego z boków przyprostokątnych, ostrokrąg, stożek.
Konwalescencja, łć., uprawnienie jakiej czynności — p. Rekonwalescencja.
Konwalescent, łć. — p. Rekonwalescent.
Konwalja, łć., roślina z rodziny liljowatych a. jej kwiat (fig.) (zdrobn. Konwalijka).
Konweksyjny, łć., wklęsłowypukły (zwierciadło, szkło).
Konwenans, Konwenjencja, fr., przyjęte formy towarzyskie, zwyczaje obowiązujące ludzi dobrze wychowanych, przyzwoitość.
Konwenansowy, fr., przyjęty przez zwyczaje towarzyskie, właściwy; wynikający nie z serdeczności, ale z ogłady towarzyskiej, zdawkowy.
Konwencja, łć., umowa, ugoda, układ; związek; k. literacka = liniowa kilku państw obowiązująca do szanowania własności autorskiej mieszkańców tych państw; k. monetarna = umowa kilku państw co do przyjęcia przez nie jednego systemu monetarnego; k. albo konwent = zgromadzenie deputowanych francuskich, wykonywa-
