Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/588

jące najwyższą władzę państwostwową od 1792 do 1795).

 Konwencjonalizm, Konwencjonalność, łć., ścisłe stosowanie ś. do konwenansów, do przyjętych form towarzyskich.

 Konwencjonalny, łć., powszechnie przyjęty, zwyczajowy, przestrzegający utartych zwyczajów; oparty na umowie; k-a kara = kara, zgóry umówiona za niedotrzymanie umowy.

 Konwencjonista, fr., członek konwencji francuskiej z r. 1792.

 Konwencyjny, łć., wynikający z konwencji, z umowy; podług stopy (wartości) przyjętej przez komisję monetarną.

 Konwenjencja, fr. — p. Konwenans.

 Konwenjować, fr., zgadzać się w czym, przypadać do gustu, być odpowiednim.

 Konwent, łć., zgromadzenie, narada, stowarzyszenie: klasztor; zakon — p. Konwencja.

 Konwentual, fr., członek konwentu, zakonnik, mnich.

 Konwergiencja, łć., zbieżność, dążenie dwu a. wielu linji do jednego punktu.

 Konwers, łć., laik zakonny, braciszek.

 Konwersacja, łć., rozmowa potoczna.

 Konwersacyjny, przym. od Konwersacja; k. język = sposób mówienia potoczny, jakiego używają w rozmowach towarzyskich ludzie dobrze wychowani.

 Konwersja, łć., zamiana długu państwowego (lub jakiej instytucji) na inny, np. wyżej oprocentowanego na niżej a. wyżej oprocentowany, krótkoterminowego na długoterminowy; zamiana jednego zobowiązania pieniężnego na drugie z innym terminem; nawrócenie się z jednej wiary na inną; w logice: odwrócenie sądu.

 Konwerska, łć., zakonnica z mniejszemi ślubami, używana w klasztorze do niższych posług.

 Konwersować, łć., rozmawiać.

 Konwertować, łć., robić konwersję, zamieniać.

 Konwertyta, łć., nowowierca, nawrócony.

 Konwia, nm. — p. Konew.

 Konwikcja, przekonanie, pewność, dowiedzenie winy.

 Konwikt, łć., szkoła ze wspólnym mieszkaniem uczniów.

 Konwiktor, łć., uczeń, mieszkający w konwikcie.

 Konwinkować, łć., przekonywać, dowodzić.

 Konwisarstwo, nm., przemysł zajmujący ś. odlewaniem i obrabianiem wyrobów z cyny.

 Konwisarz, nm., odlewający wyroby z cyny; rzemieślnik lejący dzwony, rusznice, działa; ludwisarz, puszkarz.

 Konwojować, fr., prowadzić pod konwojem.

 Konwokacja, łć., zwołanie; w Anglji zgromadzenie duchowieństwa, zwoływane przez arcybiskupa.

 Konwokacyjny, łć., przym. od Konwokacja; sejm k. a. Konwokacja, w dawnej Polsce sejm podczas bezkrólewia zwoływany przez prymasa dla załatwienia spraw pilnych.

 Konwoluta, łć., koperta, używana w aptekach do zawijania proszków dzielonych.

 Konwój, fr., oddział zbrojny do strzeżenia w drodze podróżnych, więźniów albo rzeczy przewożonych, eskorta, straż, orszak.

 Konwulsja, łć., choroba, objawiająca się nagłym i mimowolnym skurczem mięśni, gwałtownemi, niejednostajnemi ruchami, oraz utratą przytomności;drgawka, kurcz, spazm.

 Konwulsyjny, łć., kurczowy, nagły, niespokojny, gwałtowny.