Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/629

 Kucać, siadać w kucki, przysiadać na ziemi, przysiadać i podnosić się.

 Kucany (-ego), zabawa dziecięca.

 Kucbajka, nm., kurtka, marynarka.

 Kuch nm. — p. Makuch.

 Kucharczyk, nm. — p. Kuchcik.

 Kucharka, nm., kobieta, która jeść gotuje.

 Kucharować, nm., krzątać się w kuchni; zajmować ś. kuchnią.

 Kucharski, dotyczący kuchni.

 Kucharz, nm., ten, co jeść gotuje, wykształcony w fachu kucharskim.

 Kucharzować, Kucharzyć, nm., być kucharzem.

 Kuchcik, Kucharczyk, nm., uczeń, pomocnik kucharski, posługacz kucharza.

 Kuchenka, nm., zdr. od Kuchnia; mała kuchnia, maszynka do gotowania na niej; blaszana zabawka dziecinna w kształcie kuchni.

 Kuchenny, nm., przym. od Kuchnia; dotyczący kuchni; trzon k. = gdzie ś. ustawiają naczynia z potrawami do gotowania; naczynia k-e, nóż k. = duży nóż, używany przy robotach kuchennych; sól k-a = zwyczajna sól, chlorek sodu; łacina k-a = niepoprawna, nieklasyczna, średniowieczna.

 Kuchmistrz, nm., doskonały kucharz, przełożony nad kuchnią, urzędnik dworski w daw. Polsce.

 Kuchmistrzowstwo, nm., sztuka wzorowego gotowania i przyrządzania potraw.

 Kuchnia, nm., izba, w której znajduje ś. komin do gotowania; komin kuchenny, trzon kuchenny (k. angielska = z blatem metalowym i fajerkami); przen., jedzenie, jadłodajnia (k. tania); wyborna k., wzorowa k., gdzie potrawy są sporządzane smacznie i wykwintnie; pewne potrawy i system ich sporządzania (k. polska, francuska); żart., k. łacińska = apteka.

 Kuchta, nm., pogard., kucharz a. kucharka, kuchcik; gdzie kuchcie do patyny! = nie jest tego godzień, nie umie ś. wziąć do tego.

 Kucja, Kutja, ukr., wieczerza w wigilję Bożego Narodzenia; kasza z makiem słodzonym, na tę wieczerzę gotowana.

 Kucki, przycupnięcie na palcach, siedzieć w k. = przycupnąwszy.

 Kucnąć, nied. Kucać; usiąść na palcach u nóg, przysiąść skuliwszy ś., przycupnąć.

 Kuco-wołoch, mieszkaniec półn. Turcji narodowości rumuńskiej.

 Kucza, namiot, szałas, buda, więzienie, koza.

 Kuczbaja, Kucbaja, nm., materja wełniana kosmata; odzież, ubranie z kuczbai.

 Kuczer, nm., woźnica, furman.

 Kuczka, buda drewniana, szałas, szałas świąteczny u Żydów; w lm., k-i, święto szałasów u Żydów; odprawiać k-i = siedzieć zadąsanym, stroić fochy.

 Kuczma, węg., włosy na głowie rozczochrane; czapka futrzana, ordynarna; dera na konia.

 Kuczyć, przykrzyć sobie; dokuczać (komu), nabawić kogo czego (biedy).

 Kuć, bić metal młotem; k. monetę = wyrabiać, bić (w mennicy); k. konia = przybijać mu podkowy; k. na zimno = klepać; wyżłabiać dłótem; przen., k. pieniądze = zbierrać, ciułać; przen., tworzyć coś z wysiłkiem: k. wiersze, wyrazy nowe; k. lekcje = odrabiać z trudem a bezmyślnie; k. kajdany = nakładać żelazne okowy; przen., uderzać, pukać, stukać, kołatać; k. zdradę = knować, działać podstępnie, chcieć kogo zgubić.

 Kudlić — p. Kudłać.

 Kudła, włosy potargane, poczochrane, kosmyki; k. a. kudłacz,