.png)
krosienek okrągłych do robót damskich; przyrząd, okrywający wierzchnią część koła na statkach parowych (fig.); przen. dzieciak; wzdęty, pękaty.
Bębenek, zdr. od Bęben, mały bęben z dzwonkami o jednem dnie, tamburyno; (fig.); błona, oddzielająca ucho wewnętrzne od zewnętrznego; tłok w pompie. Podbić komu B-nka = poduszczyć, podburzyć, dodać odwagi, ośmielić.
Bęblik, maleńki chrząszczyk barwy zielonej, pospolity na kwiatach.
Bębnica, odma brzuszna, chorobliwe wzdęcie brzucha.
Bębnić, bić w bęben; bić palcami po czemś; przen., wciąż to samo powtarzać; ustawicznie gadać coś nad uchem.
Bębnienie, myśliw. wydawanie głosu przez gołębia; szybkie uderzanie dziobem w gałąź przez dzięcioła.
Bęc! wykrz., wyraz oznaczający odgłos wywołany upadkiem.
Bęcnąć, upaść, przewrócić się, bachnąć.
Bęcwał, niezgrabjasz, niezdara, bałwan, dureń.
Bękarci, przym. od Bękart.
Bękarcieć, wyradzać się, od rodu swego odstępować.
Bękart, nm., dziecię nieprawego łoża, wyrodek; mieszaniec u zwierząt, bastard.
Biada! wykrz., oznaczający ubolewanie, żałość; niestety! nieszczęście! źle!
Biadać, narzekać, utyskiwać, żalić się.
Białawiec, gatunek motyla dziennego.
Białawy, niezupełnie biały.
Białek, biały znak pod paznogciem; bielmo.
Białka, rz. ż., motyl kosmaty, brudnobiały (fig).
Białkan, związek białka z solami metali.
Białko, w jajku płyn wodnisty barwy żółtawej; związek organiczny azotowy, stanowiący najważniejszą cześć składową ciał organicznych (zwierząt i roślin); B. oczne — p. Białkówka.
Białkomocz, rz. m., choroba, odznaczająca się wydzielaniem wielkiej ilości białka w moczu.
Białkówka lub Białko, twardówka, zewnętrzna błona oka barwy białej.
Białodrzew (u), rz. m., gatunek topoli o liściach pod spodem szarawych.
Białogłowa, kobieta, niewiasta.
Białogłowy, białowłosy, mający na głowie włosy białe, siwy.
Białogon — p. Białorzytka.
Białolicy, mający płeć białą.
Białonóżka, koń o białych nogach.
Białopióry, mający pióra białe.
Białoryb, rz. m., ogólna nazwa drobnych ryb karpiowatych.
Białorzytka lub Białogon, ptak wróblowaty, spokrewniony ze słowikiem.
Białoskórnictwo, blm., rzemiosło białoskórnika, gałąź garbarstwa, zajmująca się wyrobem skór delikatniejszych białych.
Białoskórnik, garbarz wyprawiający delikatniejsze skóry białe.
Białoszyjka, koń, mający białą szyję.
Białość, barwa biała, jasna (białość cery).
