Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/685

wym: nędzarz, obszarpaniec, żebrak.

 Łacha, nm., odnoga rzeki, oddzielona kępami od głównego koryta i znów później łącząca się z nim.

 Łachać, biegać bez potrzeby i bez pożytku, śpieszyć ś.; niszczyć ubranie i obuwie.

 Łachmanek, nm., zdr. od Łachman; w lm. fatałaszki, stroiki kobiece, gałganki.

 Łachmaniarka, nm., handlująca starą odzieżą, zbierająca gałgany.

 Łachmaniarz, nm., ten, co zbiera łachmany na śmietnikach, gałganiarz; handlujący starą odzieżą; przen., nędzarz, biedak, obdartus, obszarpaniec.

 Łachotać p. Łechtać.

 Łachotki — p. Łaskotki.

 Łachotliwy — p. Łaskotliwy.

 Łaciaki (-ów), odmiana kartofli z centkami.

 Łaciarz, krawiec, zajmujący się naprawianiem starego ubrania; przen., biedak, nędzarz, obdartus.

 Łaciasty, Łaciaty, mający łaty, łatany; (o zwierzętach) mający plamy a. cętki odmiennej barwy (krowa ł-a, pies ł.).

 Łacina, łć., język starożytnych Rzymian, język łaciński; ł. kuchenna = średniowieczny, zepsuty język łaciński; kiepskie, nieumiejętne mówienie po łacinie; żart., nauczyciel języka łacińsk. (ksiądz ł.); dać komu ł-ę = złajać kogo, dać mu nauczkę, reprymandę; po ł-ie, przysł. w języku łacińskim; przen., po ł-ie tańczy, jedzie na koniu = niezdarnie, niedołężnie, śmiesznie.

 Łacinniczka, łć., forma ż. od Łacinnik.

 Łacinnik, łć., ten, kto posiada dobrze język łaciński; uczony, studjujący język łaciński i literaturę rzymską; pisarz rzymski; katolik obrządku łacińskiego.

 Łaciński, łć., dotyczący języka łacińskiego; pochodzący od Rzymian starożytnych, romański (Cesarstwo Ł-e = cesarstwo założone w roku 1204 w Byzancjum przez Krzyżowców); posługujący się językiem łacińskim; Kościoł, obrządek ł. = rzymsko-katolicki; kuchnia ł-a = zepsuta łacina średniowieczna; lekarstwa apteczne.

 Łacnie, Łacno, przysł. od Łacny; łatwo, bez trudu, bez trudności.

 Łacny — p. Łatwy.

 Ład, porządek; dojść ł-u w czymś = dojść do porządku, zrozumieć coś, zorjentować ś. w czymś; dojść z kimś do ł-u = porozumieć ś., dojść do zrozumienia; ni ł-u, ni składu = bez związku, chaotycznie.

 Ładan, gr., kadzidło arabskie, mirra.

 Ładnie, przysł. od Ładny; pięknie, przyjemnie, grzecznie, porządnie.

 Ładniuchny, Ładniutki, Ładniuteńki, Ładniusi, Ładniusieńki, bardzo ładny.

 Ładny, niebrzydki, dobrze, przyjemnie wyglądający, dość piękny, zgrabny, przyjemny dla oka, do twarzy będący (ubiór ł.); okazale się przedstawiający, dość wielki, niemały (ł. grosz = dużo pieniędzy); iron., nieprzyjemny, wstrętny, brzydki, paskudny (a to ł-a sprawa!).

 Ładować, nm., układać, umieszczać ciężary, paki na wozach, okrętach, w wagonach i t. p., pakować; ł. broń palną = nabijać; napełniać, ł. żołądek = jeść; ł. butelkę lejdejską=napełniać ją elektrycznością; ł., porządkować, ustawiać, przygotowywać; ł. ś., przygotowywać ś., szykować ś., pakować ś. — p. Ładzić.

 Ładowisko, Ładownia, miejsce, stacja kolejowa albo przystań, gdzie się ładuje towary, ambarkader.