Biedrzeniec, roślina zielna = anyż.
Biedz — p. Biec.
Biedzić się (z czem lub nad czem), męczyć się, mordować się nad czem, kłopotać się, trudzić się, frasować się, pasować się z czemś.
Bieg, ruch, chód pośpieszny, kłus; wogóle szybki ruch naprzód; przebieg, obieg, kurs: B. rzeki = kierunek, w którym rzeka płynie: B. życia ( = łć. curriculum vitae) = ciąg życia; opis życia, życiorys; B. rzeczy = kolejna następczość danych faktów, zdarzeń, wypadków: B. sprawy = stan, porządek, w jakim się sprawa prowadzi, postęp jej; B. nauk = prowadzenie, stan nauk; w pełnym B-u = w najszybszym ruchu, w największym rozwoju; swoim B-em = zwykłą koleją, zwykłym porządkiem, niezależnie.
Biegacz, Biegun, ten, co prędko biega, szybkobieg, laufer; wierzchni kamień w młynie.
Biegać — p. Biec. B. koło czego a. za czem = uwijać się, krzątać się, chodzić energicznie koło czego, starać się.
Biegające, rzęd ptaków wielkich, nie latających, jak: struś, kazuar i inne.
Bieganina, bieganie, ciągłe krzątanie się, ruch około czego, latanina, zmudne chodzenie koło interesu.
Biegi, blp., skoki, nogi zająca.
Biegle, przysł., wprawnie.
Biegliwy, Bieżny, zdolny do biegu szybkiego.
Biegłość, rz. ż., wprawa, zręczność.
Biegły, wyćwiczony, doświadczony w czem, wprawny; znający się na czem, znawca, ekspert.
Biegnąć p. Biec.
Biegnik, w muz., pasaż, szybko po sobie następujące tony.
Biegun, p. Biegacz; koń, rumak: płoz półokrągły u kołyski, fotela (fig.); końce osi ziemskiej (B. półn., B. połud.), B-y świata: dwa punkty kuli niebieskiej, które podczas pozornego jej obrotu dziennego pozostają nieruchome: każdy z dwóch przeciwległych punktów magnesu, w których jest ześrodkowana siła magnetyczna; dwa B-y = dwa przeciwieństwa.
Biegunecznik, drzewo zwrotnikowe, którego kora zawiera gorzki pierwiastek lekarski.
Biegunka, silne rozwolnienie, djarja.
Biegus, rodzaj ptaka brodzącego; włóczęga, powsinek.
Biel, rz. ż. białość, rzecz biała, bielizna; w bieli = w białej szacie, w bieliźnie.
Biel, rz. ż., nazwa wielu farb mineralnych barwy białej (B. cynkowa, B. ołowiana).
Biel (-lu), rz. m., warstwa drzewna tuż pod korą, świeżo uformowana.
Bielak, gatunek zająca.
Bielarz, pobielacz, polewacz; ten co płótno bieli.
Bielas, mający białe, jasne włosy, białą sierść.
Bielec, owad: termit.
Bieleć, stawać się białym; siwieć; widnieć w oddali jako coś jasnego.
Bielić, czynić białym, powlekać barwą białą, farbować na biało; B. cyną = powlekać cyną wnętrza naczyń miedzianych, mosiężnych; zabielać, zaprawiać nabiałem; zdejmować skórę z niektórych zwierząt (zająca, królika): B. ś. = bieleć; smarować twarz bielidlem, blednąć, siwieć; widnieć z oddali; B. papier, płótno = usuwać żółtawe zabarwienie.
