Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/744

stwo, lichota; pospolitość i płytkość uczuć, ubóstwo duchowe; małostkowość.

 Meskolancja, wł., mieszanina.

 Mesmeryzacja, łć., stosowanie magnetyzmu zwierzęcego w celach leczniczych.

 Mesmeryzm, łć., leczenie magnetyzmem zwierzęcym.

 Mesologja, gr., nauka o wpływie klimatu na istoty organiczne.

 Messalina, kobieta rozwiązła, rozpustnica, nierządnica.

 Messidor, fr., dziesiąty miesiąc republikańskiego kalendarza francuskiego, miesiąc żniw (od 19 czerwca do 18 lipca).

 Mestyc — p. Metys.

 Meszek, drobny, nikły mech, drobne włoski na skórze ludzkiej; w bot., roślina z gromady wątrobowców, z rodziny meszkowatych, sprężyca.

 Meszka, roślina z rodziny brodaczkowatych, włóknorost; zool. — p. Mustyk, p. Pchła.

 Meszkowaty, podobny do meszku; w bot., rośliny m-e = rodzina roślin z gromady wątrobowców.

 Meszne, łć., dochody księdza za odprawianie Mszy św., dziesięcina.

 Meszne (-ego), knieja, ostęp leśny, gdzie przebywają niedźwiedzie.

 Meszny, mszalny.

 Meszt, Meszta, tur., pantofel z miękką podeszwą, lekki trzewik pokojowy, papuć; trzewik sukienny (zdr. Meszcik).

 Meta, łć., cel, kres; ostro zakończony pal lub wzgórek u kresu toru wyścigowego na placu gonitw; odległość, oddalenie, dystans; rodzaj gry w piłkę.

 Meta, gr., przyrostek na początku niektórych nazw związków chemicznych; jako dodatek na początku wyrazów oznacza, że wyrazy te trzeba uważać za coś, przewyższającego ich zwykłe znaczenie, za coś nieledwie przewyższającego pojęcie (np. metamuzyka = nadmuzyka).

 Metabaza, gr., w logice: błąd, polegający na przejściu w toku rozumowania od jednej rzeczy do innej.

 Metabazys, gr., przemówienie, apostrofa, zwrócenie mowy do Boga, do siebie, do rzeczy martwych w celu podniesienia wrażenia.

 Metabola, gr., zmiana, odmiana, (stanu zdrowia, zwyczajów, obyczajów); przestawienie liter albo wyrazów dla lepszego brzmienia; powtarzanie tej samej myśli innemi wyrazami.

 Metafizyczny, gr., abstrakcyjny, leżący poza granicami zmysłów, nadzmysłowy; zawiły, ciemny, niezrozumiały.

 Metafizyk, gr., filozof, znawca metafizyki; człowiek, rozumujący w sposób dziwaczny i ciemny.

 Metafizyka, gr., filozofja, badająca istotę, przyczynę i prawa wszechrzeczy, oraz najogólniejsze zasady bytu; badanie tego, co leży po za obrębem rzeczywistości i zmysłowej; rzecz trudna do zrozumienia, oderwana, zawiła.

 Metafizykować, gr., rozbierać, roztrząsać, rozumować; wyprowadzać wnioski niezrozumiałe.

 Metafora, gr., jedna z figur retorycznych: wyrażenie obrazowe, użyte w przenośnym znaczeniu, opartym na podobieństwie rzeczy lub pojęć (np. kamienne serce, wiosna życia); przenośnia.

 Metaforyczny, gr., wyrażony za pomocą przenośni, metafory.

 Metafraza, gr., wykład słowny, opisywanie czego wielu wyrazami; transkrypcja wiersza na prozę a. prozy na wiersz.

 Metagieometrja, gr., gieometrja, nie przyjmująca pewnika Euklidesowego, że linje równoległe przedłużone, nigdy ś, nie schodzą