Miedniczka, mała miednica; w anat., m. a. miednica nerkowa, w ciele utwór błoniasty lejkowaty, przechodzący w moczowód.
Miedza, wązki pas ziemi nie zoranej między dwiema rolami, przen., granica.
Miedziak, pieniądz miedziany; kocioł miedziany, sagan.
Miedzianka, ruda miedziana; szpilka miedziana; gatunek węża niejadowitego (fig.).
Miedzianoskóry, czerwonoskóry (Indjanie amerykańscy).
Miedziany, do miedzi odnoszący ś., zrobiony z miedzi; kopalnia m-a; rdza m-a = grynszpan; ruda m-a = zawierająca miedź, sok m. = koperwas; cera m-a = koloru miedzi; przen., czoło m-e, człowiek o m-ym czole = człowiek bezczelny, bezwstydny.
Miedzionośny, Miedziorodny, zawierający w sobie miedź.
Miedzioryt, rycina, wyrżnięta na miedzi i odbita, kopersztych.
Miedziorytnia, zakład, gdzie robią miedzioryty.
Miedziorytnictwo, sztuka robienia miedziorytów.
Miedziorytnik, sztychujący na miedzi, robiący miedzioryty.
Miedznik, kamień stojący na miedzi, kamień graniczny; słup czworogranny z popiersiem wyciosanym, herma.
Miedzuch, wązki pas ziemi między dwoma budynkami.
Miedź, metal ciężki, barwy czerwonej, pierwiastek, występujący w przyrodzie, jako metal rodzimy (m. krystaliczna), a. w postaci rud; czarna m. a. czarnomiedź = m. nie oczyszczona; moneta miedziana, bilon miedziany, miedziaki; naczynia kuchenne miedziane.
Miejsce, pewien punkt, część przestrzeni, gdzie coś jest a. może ś. znajdować (m. pobytu, m. zamieszkania, m. urodzenia, m. bitwy, m. schadzki, m. publiczne = dostępne dla publiczności); plac, grunt, teren (m. na cmentarzu, m. pojedynku, m. wypadku); m. zajęte przez kogo a. dla niego przeznaczone (m. w teatrze, w wagonie, w szkole, w cyrku itp.); stanowisko, stopień, urząd, posada, służba, obowiązki (o służbie domowej, np. otrzymać m., podziękować za m.); miejscowość, okolica (m. kuracyjne, m. święte, m. publiczne); przenosić ś. z m-a na m. = zmieniać zamieszkanie, nie zagrzać m-a = nigdzie długo nie bawić; mieć m. = mieć pomieszczenie, stanowisko, zdarzać ś., przytrafiać ś., być uwzględnianym, coś znaczyć; stać, siedzieć na m-u = nie ruszać ś; na m-u i kamień obrasta = przy życiu jednostajnym nieruchliwym, człowiek prędko starzeje ś.; to nie na m-u = niewłaściwe, to nie wypada; z m-a = bez namysłu, odrazu, prosto z mostu; w m. = zamiast; cobyś zrobił na jego m-u? = w jego położeniu; na m-u = tam, gdzie daną rzecz wyprodukowano a. skąd ją wysyłają, loco; na m-u = w domu, u siebie, na m-u przeznaczenia, gdzie być powinno; w m-u (na kopercie listu), w tej samej miejscowości, w tym samym miejscu; wypadek miał m. = zdarzył ś.; rozmowa nie miała m-a = nie odbyła ś.; m. w książce = ustęp, oznaczony kawałek; w fizjol, m. = łożysko.
Miejscownik, w gram., siódmy przypadek w deklinacji (locativus).
Miejscowość, oznaczenie jakiejś przestrzeni w jakiejś okolicy, położenie, sama okolica, jakieś miejsce w kraju, w świecie; wygląd jakiej okolicy; m. górzysta, lesista, pusta, zamieszkała i t. d.
Miejscowy, do miejsca ś. odnoszący, na pewnym miejscu zo-
