Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/767

 Miniasty, mający dzielną minę, okazały, mający groźną minę.

 Miniatura — p. Minjatura.

 Minimalny, łć., jak najmniejszy.

 Minimum, łć., najmniej, najmniejsza ilość; conajmniej.

 Minimus, łć., mnich zakonu św. Franciszka à Paulo; uczeń klasy niższej; nieuk, ostatni w szkole.

 Miniony, dawny, przeszły.

 Minister, łć., najwyższy urzędnik państwowy, doradca panującego; m. pełnomocny, wysoki urzędnik, zarządzający jakim wydziałem spraw państwa, m. rezydent = pełnomocnik jakiego rządu przy innym rządzie, niższy stopień od ambasadora, mianowany tam, gdzie jego rząd nie uważa za właściwe być przedstawianym przez ambasadora; pierwszy m. = prezes ministrów; m. bez teki (w Austrji) = minister, nie zarządzający żadnym poszczególnym wydziałem, ale opiekujący ś. jakiemi poszczególnemi sprawami ze wszystkich wydziałów, np. wszystkiemi sprawami czeskiemi, albo wszystkiemi sprawami galicyjskiemi; pastor protestancki; tytuł niektórych duchownych w kościele katolickim — p. Ministrant.

 Ministerjalnie, łć., jak minister.

 Ministerjalny, Ministerski, Ministrowski, łć., dotyczący ministra, pochodzący od ministra, jak u ministra, np. m. rozum, m-a głowa = zdolność, bystrość w orjentowaniu ś., spryt; m-a mina = dostojna, pełna powagi.

 Ministerjum, Ministerstwo, łć., rada ministrów przy panującym, gabinet; zarząd sprawami państwa, wydział spraw państwa; m. parlamentarne = popierane przez większość członków parlamentu; m. urzędnicze = mianowane nie z członków większości parlamentarnej, ale z urzędników (ma zwykle charakter tymczasowy).

 Ministrant, łć., ten, co służy księdzu do Mszy św.

 Ministrantura, łć., sposób służenia do Mszy św. (odpowiedzi ministranta księdzu przy Mszy Św.).

 Minja, łć., tlenek ołowiu, czerwień ołowiana.

 Minjatura, wł., portrecik drobnych rozmiarów, wykonany wodnemi farbami na cienkiej płytce z kości słoniowej, na pergaminie a. papierze; w dawnych rękopisach litera początkowa, ozdobiona malowanemi ręcznie gałązkami, ptaszkami, aniołkami i t. d.; przedmiot drobny, będący jakby na zmniejszoną skalę odtworzeniem przedmiotu większego.

 Minjaturowy, wł., bardzo drobny, maleńki.

 Minjaturzysta, wł., malarz minjatur.

 Minjer, fr., żołnierz służby inżynierskiej pionierów, używany do zakładania podkopów.

 Minjować, łć., malować minją.

 Minnesängerzy, nm., średniowieczni, liryczni poeci-rycerze, opiewający miłość po dworach książęcych, wędrowni śpiewacy miłości.

 Minoderja, fr., mizdrzenie się, wdzięczenie się.

 Minogowate, nm., ryby chrzęstnoskieletowe, smoczkoustne.

 Minor, łć., mniejszy; tonacja minorowa.

 Minorat, łć., prawo najmłodszego z braci do dziedziczenia po ojcu.

 Minoren, łć., niepełnoletni.

 Minorowy, łć., dotyczący tonacji minorowej; przen., smutny, rzewny, płaczliwy; m-a tonacja = w której gama odznacza ś. małą tercją i małą sekstą, minor, moll.

 Minoryta, łć., mnich z zakonu Franciszkanów Mniejszych; m. a. minorysta, kleryk, mający cztery mniejsze święcenia.