Brózda, rowek, wyorany pługiem w ziemi między zagonami; rowek dla ściągania wody na polu; zagłębienie; kresa, rysa na twarzy.
Brózdować, brózdy robić pługiem, rydlem; oczyszczać brózdy zasypane bronowaniem.
Brózdowaty, pełen brózd.
Bróździć, przeszkadzać, mieszać, psuć szyki, bałamucić; stawiać zawady, wchodzić komu w drogę.
Brr! wykrzyknik, oznaczający nieprzyjemne uczucie, obrzydzenie, wstręt, uczucie chłodu.
Brud, nieczystość, rzecz brudna; plama; przen. — piętno, zakała; rzeczy, postępki wstrętne, nieuczciwe; w lm. = bielizna zbrudzona; przen. — rzeczy niemoralne, nieuczciwe, świństwa.
Brudas, brudny człowiek, brudne dziecko; skąpiec; nieuczciwy.
Brudnica, gatunek ćmy z rodziny prządek, niszczącej drzewa.
Brudny, nieczysty, zawalany, zbrukany, posmolony; przen. nieczysty, nieuczciwy, pokalany; nieprzyzwoity, nieporządny.
Brudota, przen. brud moralny, postępowanie hańbiące.
Brudzić, walać, brukać, zanieczyszczać; śmiecić; przen. kalać, plamić, kazić; puszczać farbę, farbować, smolić; B. się, walać się, okrywać się brudem; kazić się, kalać się, dopuszczać się niemoralnych czynów, hańbić się.
Bruk, nm., twarde pokrycie ulicy (bruk żelazny, asfaltowy, kamienny, drewniany); przen. na B-u być, zostać = zostać bez miejsca, bez posady; na B. kogo wyrzucić = wyrzucić kogoś z meblami i rzeczami z mieszkania; B-i zbijać, szlifować = włóczyć się po mieście, wałęsać się po ulicach, próżnować.
Brukać, brudzić, walać, czynić brudnym; przen. — plamić, kalać; B. ś. smolić się, walać się, brudzić się; tracić dobrą opinję.
Brukarski, przym. od Brukarz.
Brukarz, robotnik zajmujący się brukowaniem ulic.
Brukiew (-kwi), roślina z rodziny krzyżowych, mająca korzeń jadalny (fig.).
Brukotłuk, próżniak miejski, włóczęga miejski, szlifibruk.
Brukować, wykładać brukiem ulice, podwórze.
Brukowiec, głaz, granit, kamień polny, używany na bruk; pogardl. dziennik brukowy.
Brukowy, tyczący się bruku: gminny, uliczny, trywjalny; B. dziennik, B-e pismo = czasopismo podające wiadomości o tem, co się dzieje w mieście, na ulicy, brukowiec.
Brukselka, odmiana kapusty ogrodowej.
Bruljon, fr., gruby zeszyt, do pisania na brudno; pismo odręczne mające być przepisane na czysto: szkic, projekt; w handlu: kladda, książka do zapisywania wszystkiego, co dotycze interesu, z wyjątkiem dochodu i rozchodu w gotówce.
Brunacić, Brunatnić, czynić brunatnym.
Bunatnieć, stawać się brunatnym.
Brunatny, mający barwę ciemno-ceglastą, ciemno-bronzową.
Brunelka, posp. nazwa rośliny Główienka pospolita.
Brunet, wł. mężczyzna o włosach czarnych.
Brunetka, kobieta o włosach czarnych; żart. pchła.
Brus, zdr. Brusek, kamień do ostrzenia, osełka; gruba deska, belka; przen. człowiek nieociosany, gburowaty, gbur, prostak.
Brusowanie, powiązanie wierzchnie rzędem stojących słupów, tramowanie, belkowanie.
