strony stosunku jej do nas samych.
Objektywność, łć. — p. Objektywizm.
Objektywny, łć., przedmiotowy, odnoszący ś. do jakiegoś przedmiotu i odpowiadający istocie tegoż; rzeczowy; nie podlegający wpływom uczuć podmiotowych, nie zabarwiony indywidualnemi upodobaniami i zapatrywaniami; o-ne szkło — p. Objektyw.
Objem, wymiar objętości jakiego budynku, okrętu, naczynia i t. p.; pojemność.
Objemność, ilość ciała, mogąca ś. zmieścić w pewnym naczyniu, pojemność, objętość.
Objeść, forma nied. Objadać; zjeść co dokoła czego, ogryźć; zjeść tak, że nic nie zostało; o. ś., zjeść b. dużo, opchać ś., obeżreć ś.
Objezdnik, dojeżdżacz; ten, co objeżdża konie, ujeżdżacz, kawalkator.
Objezdny, taki, którego można objechać (o koniach); mogący być objeżdżonym.
Objeżdżać, forma dok. Objechać; jechaniem okrążać, jechać naokoło kogo a. czego; przejeżdżać, podróżując zwiedzać, jeżdżąc oglądać; jeżdżąc opatrywać, doglądać porządku; zjeżdżać na stronę, zbaczać ze zwykłej drogi, kołować, omijać; opasywać zewsząd, otaczać; otumaniać, oszukiwać; zręcznie zażartować z kogo; poskramiać, pozbawiać własnej woli, osiodłać (żona objechała męża = ma go pod pantoflem).
Objęcie — p. Objętość; opasanie, otoczenie ramionami; ogarnięcie, otoczenie zewsząd; ramiona, rozpostarte do uściskania, utulenia kogo, uścisk; zdolność pojmowania, pojętność; wzięcie czego w posiadanie, we władanie, w zarząd; pojęcie, wyobrażenie; o-a Morfeusza = sen.
Objętliwy, mogący objąć, zdolny do objęcia, do pojęcia.
Objętność, zdolność obejmowania, pojmowania, rozumieniaczego.
Objętny — p. Obojętliwy; dający ś. łatwo zrozumieć, zrozumiały; pojętny, zdolny, sprytny.
Objętość, wielkość przestrzeni, bryłowatość, zajmowanej przez jakieś ciało; zakres, rozmiary, doniosłość — p. Objemność.
Objicjent, łć., oskarżony.
Objuczać, forma dok. Objuczyć; jukami obciążać, nakładać juki,
Objuszać, forma dok. Objuszyć; oblać juchą, krwią, sposoczyć.
Obkarmiać, nakarmiać aż do syta.
Obkąsać, ogryźć.
Obklejać, Obkleić — p. Oklejać, Okleić.
Obkład, nawóz, którym okłada ś. inspekty.
Obkładać — p. Okładać.
Obkuwać się, uczyć ś. z mozołem lekcji (o uczniach).
Obkurzać — p. Okurzać.
Oblacja, łć., ofiara, dar.
Oblacjonarjusz, łć., djakon albo subdjakon, podający papieżowi podczas Mszy Hsotję.
Oblaczek, motyl z rzędu zmierzchnikowców (fig.).
Oblać, forma nied. Oblewać; polać jakim płynem, zmoczyć, chlustnąć; o. krwią = zakrwawić; o. łzami = opłakać; o. zimną wodą = otrzeźwić, powstrzymać, rozczarować; otoczyć wodą (kraj o-ny wodą); powlec, posmarować (smołą, lakiem, woskiem i t. p.); objąć, ogarnąć (wzrokiem); o. ś., zmoczyć ś.; pokryć ś., powlec ś. (o-ał ś. rumieńcem); o. ś. potem = spocić ś., napracować ś.
Oblader, nm., rzemień, przechodzący koniowi przez grzbiet, przytrzymujący postronki (fig.).
