Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/912

oblewać ś., zmaczać ś.; pokrywać ś. jakim płynem; powlekać ś.; być moczonym czymś lejącym się.

 Oblewanie, rzecz. od Oblewać; zlewanie całego ciała a. jego części w celach leczniczych; pijatyka, uczta na cześć jakiejś osoby a zdarzenia.

 Oblewany, ten, którego oblewano; o. poniedziałek = dyngus, śmigus w drugi dzień Wielkiej Nocy.

 Oblewnik, rośl. — p. Styracznik.

 Obleźć — p. Obłazić.

 Oblężenie, opasanie warownego miejsca wojskiem w celu zdobycia a. zmuszenia do poddania ś.; naleganie, natarczywość, natrętność; obsiadanie, otaczanie natrętne (trzymać kogo w o-iu, być w o-iu); stan o-ia = szereg obostrzeń wojskowo administracyjnych, wprowadzanych w mieście oblężonym a. podczas zamieszek wewnętrznych.

 Oblężeniec, ten, który jest oblężony; ten, którego oblegają.

 Oblężniczy, służący do oblężenia i zdobywania twierdz.

 Oblężony, będący w oblężeniu.

 Oblica, robak z gromady obleńców, wnętrzawiec.

 Oblicować, obłożyć czymś (np. deskami) ścianę jakiej budowli.

 Oblicówka, cegła wyborowa do wykładania ścian, nie przeznaczonych do tynkowania.

 Obliczać, forma dok. Obliczyć; dojść liczby czego, zliczać, porachować; sprawdzić, czy dobrze zliczone; robić obrachunek; o. ś. z kim = robić z kim porachunek, co ś. mu należy; o. ś. z czym = policzywszy, rozważyć; wziąć pod rachunek to, co ś. zamierza, uwzględnić; o. ś. z czego = zdać rachunek z kosztów, z wydatków; z należności.

 Oblicze, obwód twarzy, twarz, lice; obecność, bytność (stanąć przed czyimś o-em = przed kim; w czyimś o-u = wobec kogo, według kogo); z o-a = z twarzy; powierzchnia, przestrzeń, rozległość; objaw zmysłowy rzeczy umysłowych.

 Obliczność, obecność, bytność osobista; oblicze, oczy, wzrok; fałszywość, chytrość, obłuda.

 Obliczny, w obliczu będący, na twarzy będący, twarzowy; obecny, osobisty; widomy, uzmysłowiony; chleb o. a. chleb obliczności = chleb, leżący stale w świątyni na stole, jako ofiara (u Izraelitów).

 Obliczyć — p. nied. Obliczać.

 Oblig, wł., przyznanie należności na piśmie, dowód zaciągniętego długu; rewers.

 Obligacja, łć., zobowiązanie, przyznanie długu na piśmie albo drukowane, wystawione przez osobę prywatną, przez instytucję a. przez państwo; w lm., o-cje, papiery kredytowe procentowe, stwierdzające dług długoterminowy, stopniowo umarzane.

 Obligato, wł., w muz., obowiązkowo (oznacza część utworu, której nie można opuścić z całości).

 Obligatoryjny, łć., obowiązkowy; konieczny.

 Obligo, wł., w handlu: zobowiązanie ś., danie rękojmi, poręczenie.

 Obligować, łć., zobowiązywać, prosić usilnie.

 Oblik, pozór; warunek; obelga, hańba, srom, sromota.

 Oblikwidacja, łć., ostateczne obrachowanie.

 Oblinieć, stracić sierść a. włosy, wylinieć.

 Obliteracja, łć., zatarcie liter napisu; w anat., zgrubienie ścian przewodów, zarośnięcie, skutkiem którego zmniejsza ś. ich drożność (zwężają się).

 Oblizać — p. nied. Oblizywać.

 Oblizanka, Oblizaniec, rzecz apetyczna, smakowita; przen., pochlebca.