Obrzękły, opuchły, nabrzmiały.
Obrzmiałość — p. Obrzęk.
Obrzmiały, opuchły, obrzękły.
Obrzmienie, chorobliwe opuchnięcie jakiej części ciała.
Obrzmiewać, for. dok. Obrzmieć; puchnąć, obrzękać.
Obrzucać, forma dok. Obrzucić; narzucać ze wszystkich stron dokoła; rzucając dokoła oblepiać, osypywać naokoło, obejmować; przen., okalać, otaczać; obszywać zrzadka przez wierzch, aby się brzegi nie strzępiły (o. szew); o. wzrokiem = spoglądać, ogarniać, o. knieję = obstawiać obławą (w myśl.); o. ś., rzucać co naokoło siebie, na siebie; obruszać się.
Obrzutka, to, czym mularze obrzucają mur (wapno, cement), narzut.
Obrzydle — p. Obrzydliwie.
Obrzydlec, roślina z rodziny wilczomleczowatych, brzydłobrzechnia, orzech obrzydły, manjok, kasawa.
Obrzydliwie, ze wzbudzeniem obrzydliwości, wstrętu; ohydnie, szkaradnie, paskudnie, szpetnie.
Obrzydliwiec, człowiek, wstręt wzbudzający, obrzydliwie jedzący, obrzydliwie zachowujący ś.; brzydal, brudas.
Obrzydliwość, Obrzydłość, zachowanie ś. przeciwne dobrym obyczajom; wstręt, odraza, ohydność, obmierzłość; brzydkość, szpetność, potworność; uczynek obrzydliwy, szkarada; postępek bezecny, bezwstydny, ohydny.
Obrzydliwy, Obrzydły, wstrętny, odrazę wzbudzający; szkaradny, szpetny, ohydny; brzydzący ś., przejmujący ś. łatwo obrzydzeniem.
Obrzydłacha, roślina z rodziny marzanowatych, krucha jagoda (fig.).
Obrzydłość, obrzydliwość.
Obrzydły, obrzydliwy.
Obrzydnąć, stać ś. komu obrzydłym, nienawistnym, wstrętnym, obmierzłym.
Obrzydzać, forma dok. Obrzydzić; wzbudzać w kim obrzydzenie, wstręt, zrażać kogo do czego, odrażać; dostawać obrzydzenia, ohydzać coś sobie.
Obrzydzenie, wstręt, odraza.
Obrzygać, owalać womitami.
Obrzynać, ucinać, obcinać, cięciem oddzielać, skracać, zmniejszać; o. papier, książkę = obcinać brzegi z trzech stron papieru, książki.
Obrzynek, odkrawek, obcinek, część oberznięta, obrzeżek; kawał drzewa oberznięty, odpiłowany, odrywek.
Obrzynkowy, zrobiony z obrzynków.
Obsaczać, Obsaczyć — p. Osaczać, Osaczyć.
Obsacznik, ten, co należy do obławy; ten, co obsacza, co czyha na coś.
Obsada, umocowanie czego na stałe w jakim miejscu, obsadzenie; w teatrze: danie aktorowi jakiej roli w sztuce; ogół aktorów, grających w jakiej sztuce; przen., powierzenie komu jakiego stanowiska; ogół osób, pracujących w jakiej instytucji; trzonek, oprawa, rękojeść; w karc., młódki przy figurach; przyrząd, w który ś. co wbija, aby nie spadł.
Obsadka, pręcik drewniany a. z innego materjału, w który obsadza ś. stalówkę a. ołówek do pisania.
Obsadny, gęsty, ścisły, mocno ś. trzymający; w karc., o-a karta = karta mocna, pewna.
Obsadzić, forma nied. Obsadzać — p. Osadzić; naznaczyć coś komu (o. rolę); dać posadę, urząd; w grze w karty: nie pozwolić
