Pachwinowy, przym. od Pachwina.
Pachytrop, gr., przyrząd do łączenia drutów zwojowych cewek.
Paciać — p. Paćkać.
Paciak, brudas, tłusty dzieciak; p-ki = kluski prażone.
Paciara, Paciarajda, zupa mączna na wodzie, na mleku, zacierki; przen., niezgrabiasz, niezdara, człowiek rozlazły.
Paciepa, jama, jaskinia.
Pacierz, łć., codzienna modlitwa, złożona z Ojcze Nasz, Zdrowaś i Wierzę w Boga; w lm., p-rze = modlitwy, odmawiane codziennie o jednej porze; odmawiać p-rze = mamrotać; jak amen w p-rzu = napewno; umieć co jak p. = doskonale, płynnie; powtarzać, mówić za panią matką p. = powtarzać cudze myśli, zdania; powiedzieć komu p., usłyszeć p. = usłyszeć naganę, reprymandę; przen., czas potrzebny do zmówienia p-a (będę tu za dwa p-e); kręgosłup, kość pacierzowa.
Pacierzowy, łć., przym. od Pacierz; p. mlecz a. rdzeń, niewłaściwie: szpik, masa nerwowa wypełniająca stos kręgowy (2 fig.); p-a kość a. kolumna = szereg kręgów czyli pojedyńczych kości w rodzaju pierścienia, mniej więcej ruchomo połączonych z sobą, wypełnionych mleczem pacierzowym, idących od głowy wzdłuż ciała u ludzi i zwierząt kręgowych, stos kręgowy.
Pacioreczek, łć., zdr. od Pacierz.
Paciorecznik, łć., rośl. kwiatotrzcina, kanna (f.).
Paciorek, łć., zdr. od Pacierz; ziarnko krągłe a. podługowate z koralu, bursztynu, szkła i t. p, mające sztuczny otwór na przewleczenie nitki, służy do ozdoby (fig.).
Paciorkowiec, łć., rodzaj bakterji, wyglądających jak paciorki; roślina z rodziny morszczynowatych — p. Modligroszek.
Paciuk, prosię, podświnek, wieprzak.
Pacjencja, łć., cierpliwość.
Pacjent, łć. cierpiący, chory będący na opiece lekarza.
Packa, klapka do zabijania much składająca się z kawałka skóry, przywiązanej do kijka (fig.).
Pacnąć, uderzyć, klapnąć, upaść.
Pacta conventa (pakta konwenta), łć., w prawie polskim państwowym: dobrowolna umowa narodu z królem (obieralnym), określająca wzajemne obowiązki.
Pacyfik, ang., ocean Spokojny cz. Wielki; kolej P-u = kolej żelazna (w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północ.), łącząca ocean Wielki z Atlantyckim.
Pacyfikacja, łć., uspokojenie, załagodzenie (zwłaszcza zaburzeń krajowych, rozruchów); przywrócenie porządku sposobem zgodnym; układy o pokój.
Pacyfikał, łć., naczynie złote a. srebrne na chowanie świętości w Kościele katolickim; także: krzyż, który kapłan daje do pocałowania.
Pacyfikator, łć., dający spokój, uspokoiciel.
Pacyfizm, łć., dążenie do załatwiania sporów i zatargów międzypaństwowych drogą układów pokojowych.
Pacyka, deszczułka z rączką do wygładzania wapna, narzucanego na mur, używa-
