na tureckiego, także żołnierz z gwardji przybocznej sułtańskiej; pokojowiec na dworach możnych panów, towarzyszący pojazdowi konno lub siedzący za powozem a. na koniu z przodu (fig.)
Pak, nm., smoła, z której zebrano olej żywiczny, służąca do oblepiania beczek, szpar w ścianach drewnianych, pakuł dla szczelności, lakowania korków; rodzaj laku.
Paka, nm., skrzynia, zbita z desek; takaż skrzynia, napełniona rzeczami; pewna ilość towarów lub rzeczy niełamliwych, upakowanych, obszytych w płótno i związanych sznurem.
Paka, łć., gatunek zwierzęcia z rodzaju szczurowatych.
Pakamer, nm., skład pak, towarów, bagaży, rzeczy.
Pakfong, chińs., gatunek nowego srebra.
Pakhauz, nm., wielki pakamer, budynek na skład.
Pakhof, nm., komora celna.
Pakiet, nm., nieduża ilość rzeczy upakowanych i owiązanych sznurkiem.
Pakietbot, ang., statek pocztowy.
Paklepie, pakuły, kłaki, wyczeszki ze lnu a. konopi.
Pakłak, grube ordynarne sukno.
Pakmajster, nm., oficjalista na poczcie a. na stacji kolejowej, przyjmujący bagaże pod swój dozór i zajmujący ś. ich rozesłaniem pod właściwemi adresami.
Pakośnie, na przekór, na opak.
Pakować, nm., układać rzeczy, towary w miejsce dające ś. zamknąć a. w węzełek, w skrzynię, w celu wysłania ich; przen., wkładać wielką ilość (np. pieniędzy w jakie przedsiębiorstwo); jeść dużo, chciwie; p. ś., pakować, układać swoje rzeczy w kufer, walizę i t. p.; zbierać się w drogę.
Pakownia, nm., izba w fabryce a. w sklepie, składzie, gdzie pakują towar, pakamer; część browaru, gdzie wylewają beczki pakiem.
Pakowny, nm., mogący w sobie wiele mieścić (osób, towaru, mebli); ładowny, naładowany.
Pakówka, nm., gatunek smoły do oblepiania pak; gęsta, stwardniała smoła do smarowania dratwy; maź, smoła.
Pakt, łć., umowa, ugoda, układ pokojowy.
Paktować, łć., układać ś. z kim.
Pakuł, cokolwiek zwiniętego nakształt zatyczki: p. do armaty, do strzelby; w lm., krótkie włókna lnu lub konopi, przez czesanie oddzielone od dłuższych, zgrzebie, kłaki.
Pakunek, rzeczy upakowane, tłumok; ciężar, obciążenie okrętu, wagonu, wozu, ładunek; to, czym utykają szpary, szczeliwo; i to, w co zapakowano, opakowanie.
Pakunkowe (-ego), nm., opłata za przewóz koleją pakunku.
Pal, słup drewniany z zaostrzonym końcem do wbicia w ziemię, kół; tyczka, palik; wbić, nawlec kogo na p. = ukarać go wsadzeniem na ostry górny koniec pala, wbitego w ziemię.
Pala, łć., okrycie kielicha podczas odprawiania Mszy św.
Palacz, ten, który trudni się paleniem w piecu (w fabryce, kopalni, przy lokomotywie, na parostatku); ten, co prowadzi samochód, szofer; mężczyzna, namiętnie palący tytuń, fajczarz; p. opjum = nałogowo palący opjum.
Palaczka, forma ż. od Palacz; kobieta, nałogowo paląca tytuń a. opjum.
Palad, jeden z rzadkich metali, barwą i ciągliwością podobny do platyny.
