Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/195

 Pojrzeć — p. Spojrzeć.

 Pojubileuszowy, który nastąpił po jubileuszu.

 Pojurzyć, pokłócić, podbechtać.

 Pojuszyć (się), juchą, krwią powalać (ś.), pokrwawić (ś.), pobroczyć (ś.).

 Pojutrze, przysł., dnia następnego po jutrzejszym; rzecz, dzień, następujący po jutrzejszym.

 Pokabacić, poskłaniać, pozjednywać.

 Pokajać, przejąć ś. skruchą, żalem za grzechy; żałując za grzechy, postanowić poprawę.

 Pokajanie, pokora, skrucha, żal za grzechy, pokuta.

 Pokalać (się), powalać (ś.) kałem, zbrudzić (ś.), splugawić (ś.), zbrukać (ś.), zanieczyścić (ś ), popaskudzić (ś); przen., zbezcześcić, pohańbić, sprofanować.

 Pokaleczyć, skaleczyć wielu a. jednego wielokrotnie, poranić; p. ś., skaleczyć ś., poranić ś. wzajemnie.

 Pokalkulować, obliczyć, obrachować, rozważyć; p. ś. z kim = porachować ś., ułożyć ś. co do rachunków.

 Pokamedulski, stanowiący niegdyś własność Kamedułów.

 Pokanclerzyć, Pokanclerzować, jakiś czas pobyć kanclerzem.

 Pokankanować, tańczyć trochę kankana.

 Pokantonować, pokwaterować; pobrać rekruta do wojska.

 Pokantować, nadać czemu kanty, poprzewracać na kant.

 Pokapać, pochlapać kroplami, nakapać, zakapać; popadać przez jakiś czas kroplami.

 Pokapitalizować, obrócić wszystkie swoje ruchomości i nieruchomości na kapitał.

 Pokapitulny, stanowiący niegdyś własność kapituły.

 Pokapucyński, stanowiący niegdyś własność Kapucynów.

 Pokarać, ukarać wielu; nawiedzić, dotknąć jakimś nieszczęściem, ciosem, zesłać na kogo cierpienie.

 Pokarbować, porobić na czym karby, ponacinać, ponarzynać; przen., pozaznaczać; ukarbować w wielu miejscach a. wiele przedmiotów.

 Pokarczować, wykarczować pewną ilość lasu, pola.

 Pokaresować, popieścić.

 Pokarleć, Pokarłowacieć, skarleć, stać ś. mniejszym, nieco niższyrm, zmaleć.

 Pokarlić, Pokarłowacić, porobić karłami, pomniejszyć, zmniejszyć.

 Pokarłowaciały, skarłowaciały, karłowaty.

 Pokarm, to, co pożywamy dla podtrzymania życia; jedzenie, jadło, strawa, karm; mleko w piersiach matki, kobiety a. samicy; to, co spożywają zwierzęta, pasza, karmia; to, co karmi, krzepi pod względem moralnym: lektura jest p-em umysłu; p. duchowy, obrok duchowy = Sakrament Ciała i Krwi Pańskiej, nauka pobożna; to. co podsyca, podnieca, zasila coś: dorzucić drzazeg na p. ognisku; śniegi dają p. źródłom = tworzą, zasilają.

 Pokarmelicki, stanowiący niegdyś własność Karmelitów.

 Pokarmiać, dok. Pokarmić; dać komu trochę strawy, karmić nieco, dawać podjeść komu; p. dziecię piersią = dawać mu possać; p. ś., przyjmować trochę pokarmu, posilać ś., przekąszać.

 Pokarmowy, odnoszący ś. do pokarmu; przewód p. = wszystkie narządy ciała ludzkiego a. zwierzęcego, służące do przyjmowania i przerabiania pokarmów; go! rączka p-a = gorączka u kobiet karmiących, wywołana nienormalnym przetwarzaniem ś. pokarmu.