Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/205

 Pokuglować, pofiglować, poswawolić; pokręcić, pomatać.

 Pokuksać, uderzyć kogo wielokrotnie kułakiem; p. ś., pobić ś. na pięście, na kułaki.

 Pokulawić, porobić kulawemi, okulawić.

 Pokulawieć, okulawieć, ochromieć.

 Pokulbaczyć, okulbaczyć wiele: koni, osłów i t. p.

 Pokuleć, jakiś czas być chromym; pójść kulejąc, pokuśtykać.

 Pokulić, skulić, skurczyć, powykręcać, powykrzywiać.

 Pokumać, spowinowacić kogo z kim przez wspólne trzymanie dziecka do chrztu; p. ś., spowinowacić ś. przez chrzest dziecka; pobratać ś., zaprzyjaźnić ś., wejść w stosunek serdeczny, zażyły; spoufalić ś. do kogo.

 Pokunktować, przewlec sprawę zapomocą powolnych układów.

 Pokup, popyt na towar, ilość zapotrzebowań na jakiś towar na rynku sprzedażnym; znaleźć, mieć p. = być poszukiwanym przez nabywców.

 Pokupczyć, pobyć przez czas jakiś kupcem, pohandlować.

 Pokupny, cieszący ś. pokupem, znajdujący łatwo nabywców, chętnie nabywany, popłatny; przen., zyskowny, rentowny, wzięty.

 Pokupować, nabyć wszystko co trzeba, kupić wiele rzeczy.

 Pokurcz, mieszaniec, zwierzę, pochodzące od rodziców różnych ras, najczęściej nieszlachetnych; gatunek psa: mieszaniec z ogara i kundla.

 Pokurczyć, wiele rzeczy uczynić krótszemi, skulić, pościągać. pokrzywić, pokulić; p. ś., ściągnąć ś., pokrzywić ś., skulić ś.

 Pokurować, trochę poleczyć; p. ś., leczyć ś.

 Pokursować, pobyć jakiś czas w kursie, w obiegu.

 Pokurzyć, okryć wszystko kurzem, pyłem; trochę popalić tytoń; p. ś., okryć ś. kurzem, pyłem; podymić, poparować.

 Pokusa, pobudka, podnieta, pobudzenie, podszept, poduszczenie, impuls do czego złego: p-ę czuję, cierpię = kusi mię; jak na p-ę = jakgdyby kusząc; p. mię bierze, napada, uwodzi = mam wielką chęć, chętkę; opierać ś. p-ie = powstrzymywać chętkę; ulec p-ie = uczynić zadość zdrożnej chęci.

 Pokusić, skusić wielu, poddać ich próbie; p. ś. o co = odważyć ś., ośmielić ś., sięgnąć po co, spróbować, czy ś. nie uda.

 Pokuśny, Pokuśliwy, kuszący, ponętny, powabny, podniecający chęć zdrożną.

 Pokuta, żal za grzechy i staranie się naprawienia ich; cnota chrześcijańska, polegająca na tem, że człowiek żałuje za grzechy i pragnie dać za nie zadośćuczynienie przez nałożenie na siebie jakiejś kary; jeden z sakramentów Kościoła katolickiego, polegający na skrusze, wyznaniu grzechów, t. j. spowiedzi i wykonaniu wyznaczonego przez spowiednika zadośćuczynienia, poczym otrzymuje ś. rozgrzeszenie; każda w-ogóle kara; p-ę czynić, zadać sobie p-ę, odprawić p-ę, zrobić coś na p-ę, za p-ę, naznaczyć p-ę, trawić życie na p-ie; śpiewać, grać, jak na p-ę = smutno, żałośnie; siedzi, jak Żyd na p-ie = nie rusza ś. z domu; p. kościelna = najlżejszy stopień przewidzianej kodeksem kary.

 Pokutnica, forma ż. od Pokutnik.

 Pokutniczy, dotyczący pokuty a. pokutnika; pełen żalu za grzechy.

 Pokutnik, człowiek, odprawiający pokutę, grzesznik pokutujący.

 Pokutny, odnoszący ś. do pokuty (dzień p., psalm p.).