Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/213

 Poliurja, gr., nadmierne wydzielanie ś. moczu.

 Polizać, od Polizywać; liznąć co wielokrotnie; liznąwszy, skosztować, zjeść bardzo mało czego; oblizać.

 Polizuchować, poskarżyć ś. nauczycielowi na kolegę (w szkole).

 Polizywać, lizać wielokrotnie.

 Polka, kobieta urodzona w Polsce, należąca do narodowości polskiej; rodzaj tańca wirowego; muzyka do tego tańca; p. mazurka = rodzaj polki z figurami.

 Polkować, tańczyć polkę.

 Pollen, łć., pyłek roślinny na pręcikach kwiatków.

 Polnik — p. Nornica.

 Polny, właściwy polu, rosnący na polu, żyjący w polu, dziki, nieogrodowy, nieliodowany; mieszkający w polu, koczujący, koczowniczy; odnoszący ś. do pola: artylerja p-a, hetman p., pisarz p. = urzędy w dawnej Polsce, niższe od hetmana wielkiego, pisarza wielkiego i t. d.; buława p-a = godność hetmana polnego

 Polo, ang., gra, której uczestnicy, podzieleni na dwie partje, konno podbijają piłkę drążkami, starając ś. zapędzić ją do słupa swojej partji.

 Polokować, ulokować, pomieścić.

 Polomierstwo, nauka mierzenia pol, geometrja praktyczna, ziemiomierstwo.

 Polon, łć., pierwiastek chemiczny, posiadający w wysokim stopniu własności promieniotwórcze.

 Polonez, fr., taniec narodowy polski, w którym postępuje szereg par, wykonywających różne zwroty, a tancerze odbijają sobie tancerki; muzyka do tego tańca.

 Poloneza, fr., rodzaj sukni damskiej z niewcinanym stanikiem.

 Polonizm, łć., zwrot mowy, właściwy tylko językowi polskiemu, zwłaszcza użyty w języku obcym.

 Polonizować, łć., nadawać charakter i cechy polskie, polszczyć; p. ś., nabierać charakteru polskiego, polszczyć się.

 Polonja, łć., nazwa Polski z łacińska; kolonja polska na obczyźnie; Polacy ze wszystkiemi właściwościami swego charakteru, narodowość polska, polskość, polszczyzna.

 Polonofil, gr., przyjaciel Polaków.

 Polonofilstwo, gr., sprzyjanie Polakom.

 Polonofob, gr., wróg Polaków, polakożerca.

 Polonus, łć., typ dawnego Polaka, prawdziwy Polak.

 Polor, łć., gładkość, połysk; ogłada, grzeczność, wytworność obejścia ś., znajomość form towarzyskich, kultura obyczajowa.

 Polornetować, popatrzyć przez lornetę.

 Polot, polatywanie, wzlatywanie, lot ponad czym, bujanie; przen., wzbijanie ś. w wyższe sfery duchowe, wysoki poziom duchowy, lotność, wzlot w krainę nadziemską: p. myśli, wyobraźni, uczucia, górność, bystrość pojętność, fantazja; dać zbytni p. swej dumie, chęciom = pozwolić im wybujać.

 Polotny, mający szybki, chyży lot; przen., unoszący ś. z każdym powiewem, lekki, powiewny, przen., odznaczający ś. wysokim polotem, górnolotny.

 Polować, odbywać łowy na zwierza, chodzić na łowy, zabijać je bronią palną; tropić dzikie zwierzęta, ptactwo; łapać zwierzynę w sidła, łowić je przy pomocy psów, sokołów i t. p.; p. z naganką; przen., p. na kogo, na co, ubiegać ś. o kogo, o co, szukać usilnie kogo, czego; starać ś. napotkać, uchwycić kogo a. co, czyhać na kogo, na co; p. na czyim gruncie = bałamucić mu żonę.